Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΤΗΚΑ

Με αφορμή μια είδηση η οποία κάνει το γύρω του διαδικτύου της τελευταίες ώρες αποφάσισα να γράψω λίγες γραμμές για μια προσωπική εμπειρία που βίωσα τις γιορτινές μέρες.

Ας ξεκινήσω από την είδηση που αφορά μια 65χρονη καρκινοπαθή που πωλούσε σε κάποια λαϊκή της Θεσσαλονίκης μερικά προσωπικά της αντικείμενα προκειμένου να εξασφαλίσει κάποια χρήματα για τις απαραίτητες εξετάσεις που έπρεπε να κάνει. Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών η γυναίκα συνελήφθη για φορολογική παράβαση (πωλούσε χωρίς αποδείξεις ένα κηροπήγιο, ένα βάζο και ένα δίσκο σερβιρίσματος!!! Όλα προσωπικά της είδη) και της επιβλήθηκε πρόστιμο 10.000 ευρώ.

 (Για περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: http://www.enallaktikos.gr/ar22201el-prostimo-10000-eyrw-se-65xroni-karkinopathi-giati-pwloyse-proswpika-antikeimena-gia-na-zisei.html )

Μόλις 100 χλμ βορειότερα από το σημείο που έγινε το συμβάν ,κοντά στα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα, υπάρχει ένα χωριό που ονομάζεται Ακριτοχώρι, το οποίο είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του όρους Κερκίνη (Μπέλες) και η θέα προς την ομώνυμη λίμνη είναι μοναδική. Το μέρος συνίσταται για λήψη φωτογραφιών της λίμνης από ψηλά. Αυτός ήταν και ο λόγος της επίσκεψή μου . Δυστυχώς η φωτιστικές συνθήκες ήταν ακατάλληλες και έτσι τα βήματά μου με οδήγησαν σε ένα «ησυχαστήριο» (όπως το ανέφεραν η ταμπέλες στο δρόμο) ένα μοναστήρι που έχει αρχίσει να κτίζεται μόλις το 1981. Το μοναστήρι- ησυχαστήριο είναι αφιερωμένο στον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αμέσως οι συνειρμοί που γεννιούνται σε προετοιμάζουν να δεις τίποτα ερημίτισσες (είναι γυναικείο το μοναστήρι ) σαν τον Πρόδρομο που ασκήτευε στην έρημο και έτρωγε ακρίδες. Σε αυτό συνέτεινε και το γεγονός ότι τις ημέρες αυτές διάβαζα σχεδόν όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, Παπαδιαμάντη και ειδικά τα διηγήματα που αναφέρονται στα Χριστούγεννα, όπου μέσα σε αυτά ο μεγάλος Σκιαθίτης συγγραφέας ξεδιπλώνει πέραν τον άλλων, εικόνες όπου ταπεινοί άνθρωποι εκκλησιάζονται σε μικρά ξωκλήσια κάτω από το φως των κεριών , όπου ιερείς με πολύ φτωχικά άμφια λειτουργούν. Έχοντας αυτά στο νου μου ο αφελής κατευθύνθηκα προς τα εκεί που έδειχνα οι ταμπέλες. Σε μια στροφή του δρόμου παρουσιάστηκε το «ησυχαστήριο». Σταμάτησα το αυτοκίνητο και περπάτησα μέχρι την είσοδο αμίλητος, για να μη πω με το στόμα ανοικτό. Κοίταζα και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Όλα τα κτίσματα έχουν την αγιορείτικη αρχιτεκτονική. Μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα, ο τρόπος κτισίματος της μονής είναι αυτός που ακολουθούνταν πριν 1000 χρόνια με ότι αυτό συνεπάγεται σε κόστος.

Τα μοναστήρια του Αγ. Όρους  έχουν μορφή κάστρου , για λόγους προφύλαξης από επιδρομές. Έτσι στο εσωτερικό περίβολο υπάρχει το καθολικό (κύρια εκκλησία της μονής) τα κελιά  και οι λοιποί χώροι. Φαίνεται ότι οι ανάγκες των 40 καλογριών για συνεχή προσευχή και δέηση προς τον Κύριο ήταν μεγάλες γι΄αυτό έκτισαν και δεύτερο ναό λίγα μέτρα έξω από το μοναστήρι. Αυτή η ταπεινή εκκλησία έχει εμβαδό μόλις 500τ.μ.!!! η δε πολυτέλεια της είναι κάτι που δεν αιχμαλωτίζεται ούτε από το φωτογραφικό φακό. Ξεκίνησε να φτιάχνεται το 2006 και ολοκληρώθηκε μέσα στη κρίση το 2012. Να σημειώσω εδώ ότι η μονή ανήκει στην Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους. Περισσότερα στην ιστοσελίδα της μονής!!! εδώ:http://www.timiosprodromos.gr/

Βρισκόμαστε στο 2016 και ενώ ο ελληνικός λαός σφαδάζει κάτω από την κατοχική μπότα των δανειστών και των ντόπιων κάθε λογής «τσολιάδων», υπάρχουν μέρη που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Ειδικά όταν πρόκειται για μέρη προσευχής και περισυλλογής δεν είναι απλά προκλητικό αλλά σκανδαλώδης. 

Δεν μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι σαν την παραπάνω 65χρονη γυναίκα που στενάζουν κυριολεκτικά και άνθρωποι που φτιάχνουν μοναστήρια – resort 5 αστέρων.

Επειδή κάποιος που διαβάζει αυτό το κείμενο θα θεωρήσει ότι δεν είμαι σε θέση να κρίνω  εγώ αλλά ο Θεός (Τη γνωστή μπούρδα που κάποτε έστελνε τα πρόβατα τροφή στα λιοντάρια του Κολοσσαίου), θα αναφερθώ  στα γήινα και τα ανθρώπινα.

Τα μοναστήρια από το 2008 έχουν πάψει να πληρώνουν φόρο για εισοδήματα που προέρχονται από ακίνητα!! Νόμος 3296/2004 άρθρο 6.

Επίσης  μερικές μονές έχουν προσφύγει κατά του Ελληνικού κράτους, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για παραβίαση με τους Νόμους αυτούς άρθρων της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης και του Πρώτου Πρωτοκόλλου της. Και δικαιώθηκαν, διότι το Δικαστήριο με την απόφασή του 10/1993/405/483/484/9.12.1994:

• Διαπίστωσε ότι ο Νόμος 1700 παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματα των ιερών Μονών για τα περιουσιακά τους δικαιώματα.

• Ανέτρεψε τη μέχρι τότε υπέρ του Κράτους νομολογία των ελληνικών Δικαστηρίων και επέβαλε σ’ αυτά πλήρη συμμόρφωση προς τη Σύμβαση της Ρώμης.

•  Διακήρυξε ότι οι Μονές  –και άρα η Εκκλησία της Ελλάδος–  δεν είναι κρατικοί οργανισμοί, έστω κι αν χαρακτηρίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

• Διασαφήνισε ότι οι Μονές μπορούν να επικαλούνται κάθε τρόπο κτήσεως της κυριότητας της περιουσίας τους  (και με χρησικτησία),  αφού  «δεν υπάρχει κτηματολόγιο στην Ελλάδα», και διότι ήταν αδύνατη η μεταγραφή τίτλων προ του 1856 και η μεταγραφή κληροδοσιών και κληρονομιών προ του 1846, και

•  Επέλυσε την αμφισβήτηση,  υπέρ των ιερών Μονών,  του θέματος των «διακατεχομένων» (κτημάτων χωρίς νόμιμους τίτλους) τα οποία νέμεται η Εκκλησία, με το τεκμήριο της τακτικής ή έκτακτης χρησικτησίας.

Αυτά λοιπόν σε μια χώρας που στενάζει για πάνω από 6 χρόνια μια χώρα που δεκάδες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ κυκλοφορούν σε λίστες τύπου Λαγκάρντ και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα , μια χώρα όπου τα πολιτικά πρόσωπα και οι διοικήσεις τραπεζών και άλλων αμαρτωλών οργανισμών απαλλάσσονται με νόμους από τις τυχόν ποινικές τους ευθύνες.

Σε μια χώρα όπου ο νόμος εξαντλείται στις πλάτες του κάθε φουκαρά και φουκαριάρας και φτάνει μέχρι τα όρια μια λαϊκής αγοράς. Κάποτε όμως φτάνει ο κόμπος στο χτένι .