ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

     Από τα ξημερώματα του προηγούμενου Σαββάτου έχω την αίσθηση ότι  βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής. Για μένα η αναγγελία του δημοψηφίσματος έβαλε  τέλος στις ψευδαισθήσεις και εισήγαγε την κοινωνία μας στον κόσμο της πραγματικότητας.

    Πολλοί βλέπουν μια κοινωνία να αμφιταλαντεύεται και να τρομάζει μπροστά στο γεγονός να πάρει για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες, άμεσα μια απόφαση, η οποία θα κρίνει καθοριστικά την συνέχεια της πορείας της.

 Είναι πολύ φυσιολογικό, γιατί τόσα χρόνια είχε μάθει να μεταθέτει την ευθύνη των αποφάσεων σε τρίτους. Αυτή η τακτική αποδείχτηκε καταστροφική, γιατί δημιούργησε μια ομπρέλα προστασίας από τις πραγματικές συνθήκες και τις δύσκολες αποφάσεις, που την κρατούσαν εναλλάξ διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που αν και φαίνονταν διαφορετικοί αποδείχτηκε περίτρανα τα τελευταία χρόνια ότι ήταν ακριβώς οι ίδιοι. Έφτασαν δε σε σημείο , όταν η κρίση βάθυνε επικίνδυνα να πετάξουν τα ψεύτικα κομματικά προσωπεία και να συγκυβερνήσουν βυθίζοντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στη καταστροφή. Ξαφνικά αυτή η ομπρέλα έκλεισε και οι πολίτες βρέθηκαν μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα και στην ανάγκη να αποφασίσουν αυτοί άμεσα για το μέλλον τους.

   Τώρα πλέον μπροστά στο δίλημμα του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ βλέπουμε μια κοινωνία διχασμένη. Πολλοί μάλιστα μιλάνε και για εθνικό διχασμό!! Ψυχραιμία παιδιά! Η κοινωνία ήταν χρόνια διχασμένη.

Υπήρχε ένας κοινωνικός εμφύλιος καλά κρυμμένος πίσω από ένα αστραφτερό λαιφστάιλ και από μια φιλοσοφία που μας επιβλήθηκε, ορίζοντας ως πεμπτουσία της ζωής,να περνάμε εμείς καλά,αδιαφορώντας τι γίνεται γύρω μας και πολλές φορές και σε βάρος μας. Πάντα στην κοινωνική μας αφασία υπόβοσκε το δίπολο του μίσους. Ο τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος και ο φοροφυγάς ελεύθερος επαγγελματίας.Ο φραγκάτος αεριτζής και ο μεροκαματιάρης που το σαββατοκύριακο μεταμορφώνονταν σε κάτι που ποτέ δεν ήταν. Ένα τραγικό διαίρει και βασίλευε που καλλιεργούνταν  από τα ίδια ΜΜΕ αλλά και τα κέντρα εξουσίας τα οποία τις τελευταίες μέρες έχουν επιδοθεί σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο τρομοκρατίας.

Αυτό λοιπόν που συμβαίνει αυτές τις μέρες είναι ότι έπεσαν και τα τελευταία πέπλα και παρουσιάστηκε η ωμή πραγματικότητα. Είναι πλέον ορατοί οι ρόλοι που παίχτηκαν από όλους αυτούς που μέχρι χθες θεωρούνταν ας πούμε,μια και δεν είναι τόσο δόκιμος ο όρος, καθεστηκυία τάξη.

Παρόλα αυτά νομίζω ότι οι φόβοι και οι αμφιταλαντεύσεις τις κοινωνίας είναι δείγματα υγείας. Γιατί η κοινωνία καταλαβαίνει ενδόμυχα ότι το δίλημμα στο οποίο βρίσκεται δεν είναι το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, αλλά η ανάγκη της λήψης μιας μεγάλης απόφασης που έχει να κάνει με την επιλογή του δρόμου που πρέπει να επιλέξει από εδώ και πέρα.

Εδώ λοιπόν και η μεγάλη πρόκληση που δεν την θέτει κάποιος πολιτικός αλλά οι φυσικοί νόμοι που ορίζουν την ανθρώπινη φύση.Θα ξεπεράσουμε το ΕΓΩ και θα γίνουμε ΕΜΕΙΣ; Αυτή νομίζω είναι η μεγαλύτερη προσωπική αναμέτρηση που πρέπει να δώσει ο κάθε πολίτης με τον εαυτό του και την οποία την ορίζει αποκλειστικά η ανθρώπινη φύση του.

Το Δημοψήφισμα λοιπόν ήταν η αφορμή για να εκκινήσει μια διαδικασία που θα επαναπροσδιορίσει το μέλλον μας και το μέλλον της πατρίδας μας.Το νερό έχει μπει στο αυλάκι και κυλά με μεγάλη ταχύτητα.Είμαι αισιόδοξος οτι όλα θα πάνε καλά με σκληρό και επίπονο αγώνα.