Εφυγε σήμερα από την ζωή, σε ηλικία 82 ετών, ο μεγάλος ιστορικός, φιλόλογος και δοκιμιογράφος Σαράντος Ι. Καργάκος.
Ποιος ήταν ο Σαράντος Καργάκος; Ένα άρθρο που αναδημοσιεύω από το προσωπικό του ιστολόγιο θα σας δώσει την απάντηση.
Μιὰ ἐξήγηση
Πολλοί ἐπικριτὲς μου –καλοπροαίρετα φυσικὰ!– μοῦ καταλογίζουν ὅτι ἐδῶ καὶ καιρό ἀρθρογραφῶ στὴν Kontra News. Ἐξετάζουν τὸ ποῦ γράφω καὶ ὄχι τό τὶ γράφω. Ὅπου κι ἄν ἔγραψα –κι ἔχω γράψει σὲ ἀναρίθμητα ἔντυπα– ποτὲ δὲν ὑπέστειλα τὴ σημαία τῶν προσωπικῶν μου πεποιθήσεὼν μου, τὶς γλωσσικὲς καὶ ὀρθογραφικὲς μου ἀρχές. Αὐτοἰ ποὺ μὲ φθονοῦν –καὶ ποὺ τάχα θέλουν τὸ καλό μου– ἄς πάψουν τὶς ὕπουλες κακολογίες. «Ἀπὸ ἕναν κύκνο δὲν μποροῦν νὰ πέσουν παρά μόνο λευκά φτερά», ἔχει γράψει ὁ Οὐγκώ. Ἀκόμη καὶ σὲ ὑπόνομο νὰ μπῶ, θὰ βγῶ καθαρὸς, ὅπως βγαίνουν καὶ οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου. Διότι δὲν δελεάζομαι, οὔτε δεκάζομαι.
Γιὰ νὰ μπορῶ νὰ κρατήσω ἀταλάντευτη τὴν πνευματικὴ μου εὐθυκρισία δὲν διεκδίκησα ποτὲ θέση ἤ ἀξίωμα. Τὸ ψωμί μου τὸ βγάζω –καὶ τώρα στὰ 80 μου– «νύκτας ἀΰπνους ἰαύων», κατὰ τὸν Ποιητή πάνω στὸ χαρτί. Ποτέ μου δέν ζήτησα χρηματικὴ ἀμοιβή, γιὰ ὅποια προσφορὰ πρὸς τὸ σύνολο μοῦ ἔχει ζητηθεῖ.
Βέβαια συχνά –κι αὐτὸ ἐν γνώσει μου– ἔχω πιαστεῖ ἀφελὴς. Ἀλλὰ προτιμῶ νὰ ἐξαπατῶμαι παρὰ νὰ ἐξαπατῶ. Πρὸ πολλῶν μηνῶν μοῦ ζητήθηκε ἀπό ἕναν βουλευτὴ νὰ τοῦ συντάξω ἕνα ὑπόμνημα σχετικὰ μὲ μιὰ πολιτικὴ ποὺ θὰ ἀφορᾶ στόν ἐναγκαλισμὸ τοῦ μείζονος Ἑλληνισμοῦ. Ἦταν Παρασκευὴ καὶ τὸ ἤθελε λακωνικὰ συντεταγμένο ἕως τὴ Δευτέρα. Ἀφιέρωσα ἕνα Σαββατοκύριακο γιὰ τὴ σύνταξη τοῦ ἐν λόγῳ ὑπομνήματος ἀλλὰ πέρασαν 10 Δευτέρες καὶ δὲν πῆρα οὔτε τηλεφώνημα. Συναντηθήκαμε στὶς 10 Ἰανουαρίου σὲ μιὰ παρουσίαση βιβλίου. Μοῦ εἶπε ὅτι χαίρει πολύ γιὰ τὴν γνωριμία, ἀλλὰ ἐγὼ τοῦ ἀποκρίθηκα ψυχρά ὅτι δὲν χαίρω καθόλου· καί λόγῳ δυσφορίας ἀπεχώρησα ἀπό τὴν ἐκδήλωση. Ἀπό τὴν ἄλλη ἡμέρα καὶ γιὰ ἑπτὰ περίπου μῆνες ἔτρεχα στὰ νοσοκομεῖα. Ἕνας ἐκδότης μου θέλησε νὰ πάρει τὴν πρωτοβουλία καὶ νὰ ἀποταθεῖ σὲ ἰσχυρό πολιτικό ὥστε πάραυτα νὰ εἰσαχθῶ σὲ κρατικὸ νοσοκομεῖο. Τοῦ ἀποκρίθηκα λακωνικὰ: «Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἡ ζωὴ εἰς μῆκος ἀλλὰ ἡ ζωὴ εἰς... ὕψος. Ὅταν προηγοῦνται 300 καρκινοπαθεῖς διεκδικητὲς αὐτοῦ τοῦ κρεβατιοῦ, πῶς θὰ τὸ πάρω ἐγὼ σὰν ἀλεξιπτωτιστὴς;». Καὶ προχώρησα καὶ προχωρῶ στὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ, ἐπιβαρύνοντας ἀποκλειστικὰ τὸ δικό μου «κεμέρι». Καὶ μόνο γιὰ μερικὰ φάρμακα ποὺ δὲν ὑπάρχουν στὴν ἐλεύθερη ἀγορὰ προσφεύγω στὸ δημόσιο.
Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν τὴν ἔννοια τοῦ αὐτοεπαίνου οὔτε τοῦ παραπόνου. Τὰ γράφω ὅμως διότι λόγῳ μιᾶς αὐτοπροαίρετης καὶ ἄνευ ἀμοιβῆς προσφορᾶς μου πρὸς τὴν πολιτεία, ὑποβλήθηκα σὲ μιὰ ἄλλη ψυχικὴ δοκιμασία. Καὶ κάποιοι, ἀντὶ νὰ συμμερισθοῦν τὴν πικρία μου, μοῦ καταλόγισαν ὅτι ἀρθρογραφῶ στὴν Kontra News! Τὸ ἴδιο καὶ κάποιος ἄλλοτε συμμαθητὴς μου, ποὺ ἐξ αἰτίας του σὲ ἕνα ἀπώτατο παρελθὸν παρὰ λίγο νὰ ἀποβληθῶ –λόγῳ τῶν ἱστορικῶν μου ἀπόψεων– διὰ παντὸς ἀπὸ τὸ σχολεῖο! Κάποιοι ἄλλοι ψιθυρίζουν ὅτι οἱ ἐπικρίσεις μου γιὰ τὰ ἀνώτατα πνευματικὰ ἱδρύματα ὀφείλονται στὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔγινα πανεπιστημιακὸς καὶ ἀκαδημαϊκὸς. Θέση πανεπιστημιακοῦ –καὶ μάλιστα μὲ εὐρεῖες ἁρμοδιότητες– μοῦ προτάθηκε στὴ δεκαετία τοῦ ’80 καὶ τὴν ἀπέρριψα ἀσυζητητὶ, λέγοντας ὅτι πρέπει ὁ δρόμος νὰ μείνει ἀνοιχτὸς στοὺς νέους ἐπιστήμονες ποὺ ἔρχονταν τότε ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό. Ὅσο γιὰ τὴν ἀκαδημία εἶχα τοποθέτηση ἀρνητικὴ ἀπό τὰ χρόνια τῆς φοιτητικῆς μου ζωῆς. Καὶ ἐξακολουθῶ νὰ ἔχω. Ἡ στάση της στὴ δικτατορία ἦταν στάση ὑποτέλειας καὶ ὄχι ἀξιοπρέπειας. Ἡ ἐπιλογὴ κάποιων ἐκλεκτῶν προσώπων δὲν ἀνέβασε τὸ κῦρος της. Δὲν μοῦ χρειάζεται ἡ δικὴ της σκάλα γιὰ νὰ ἀνέβω ψηλὰ. Σκάλα δικὴ μου τώρα εἶναι τὰ βιβλία μου ποὺ μὲ τὴν ἔκδοση ἐντὸς ὀλίγου τῆς τετράτομης «Ἱστορίας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» θὰ φθάσουν τὰ 101. Καὶ ἔπεται συνέχεια...
Πηγή:
Κόντρα
Ημερομηνία:
12/09/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου