Αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για τη σημαία επειδή έχω αγανακτήσει με αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια παραμονές εθνικών επετείων , όπου οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο βασικές ομάδες χλευάζοντας η μια ομάδα την άλλη με αφορμή την χρήση ή όχι της ελληνικής σημαίας ως ένα συμβολικό δείγμα εορτασμού της ημέρας. Μέσα από τις συζητήσεις ,σχόλια, άρθρα , διακρίνει κανείς ένα φανατισμό που απογοητεύει.Σημείο παρακμής και παράνοιας των καιρών μας. Θα περίμενα στις μέρες που ζούμε, με τον Τούρκο να εποφθαλμιά την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας να συζητάμε για άλλα πράγματα πιο ουσιαστικά και ζωτικά. Φαίνεται όμως ότι η περιπέτεια των μνημονίων δεν μας έχει διδάξει αρκετά ώστε να ωριμάσουμε και να αντιληφθούμε την πραγματικότητα.
Επειδή τα πράγματα θα αγριέψουν και άλλο και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει κατάληψη κατοικημένων περιοχών ή περιοχής, θα πρέπει να συνέλθουμε άμεσα και να ανοίξουμε τα μάτια να δούμε τι παίζεται μπροστά μας και τι παίχτηκε τόσα χρόνια σε βάρος μας πίσω από την πλάτη μας.
Η σημαία διαχρονικά, η κάθε σημαία δεν είναι ένα απλό χρωματιστό πανί. Είναι ένα σύμβολο. Είναι το πιο λιτό και πιο περιεκτικό μέσο για να συμβολίσει ο άνθρωπος την πατρίδα του, τις ιδέες του (κομματικές σημαίες, σημαίες κινημάτων, κοινοτήτων κλπ) , τα ενδιαφέροντά του (σημαίες αθλητικών συλλόγων κλπ).
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι η σημαία της κάθε χώρας είναι ένα εθνικό σύμβολο. Για την ακρίβεια, είναι το πιο σημαντικό εθνικό σύμβολο. Η δική μας η σημαία , η ελληνική, συμβολίζει το βασικότερο χαρακτηριστικό της φυλής μας , την αγάπη μας για την ελευθερία. Μια αγάπη που είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ και που μας κράτησε ζωντανούς αιώνες τώρα. Τελευταία φορά που
θυμάμαι να γίνεται πράξη ο συμβολισμός αυτός ήταν στο Πολυτεχνείο το 1973. Τότε που η Ελληνική Σημαία παρέμεινε ψηλά στην Πύλη του Πολυτεχνείου,ακόμα και όταν το άρμα της χούντας κινήθηκε απειλητικά προς αυτήν. Η σημαία έπεσε μαζί με αυτόν που την κράταγε όταν το άρμα έριξε τη σιδερένια πύλη. Αυτός ο απλός ανώνυμος Έλληνας δεν δίστασε ούτε στιγμή. Παρέμεινε εκεί πιστός μέχρι το τέλος στην ιδέα της Ελευθερίας. Κάνοντας πράξη τη φράση που συμβολίζει η σημαία που κράταγε : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ.
Αυτή η εικόνα στιγμάτισε την παιδική μου ψυχή και δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό και ας πέρασαν από τότε 45 χρόνια.
Προσωπικά λοιπόν όταν αντικρίζω την Ελληνική Σημαία αυτή η εικόνα μου έρχεται πρώτη στο μυαλό. Βέβαια αυτή τη σημαία τη ποτισμένη με το αίμα αυτού του άγνωστου Μεγάλου Έλληνα την έχουν στην κατοχή τους κάτι ερπετά και την περιφέρουν χωρίς ντροπή κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου καπηλεύοντας τους αγώνες για ελευθερία όλων αυτών των ανωνύμων Ελλήνων. 'Ισως αυτός είναι και ο λόγος που όλα αυτά τα ερπετά, που βοήθησαν στο να μετατραπεί η χώρα σε προτεκτοράτο, να μισούν τη σημαία. Γιατί ποτέ δεν θέλησαν να αγωνιστούν για την ελευθερία παρά προτίμησαν να μείνουν στα απόσκια έρποντας και γλείφοντας και με τα κερατά τους να αρπάξουν καρέκλες εξουσίας και να οδηγήσουν την Ελλάδα εδώ που την οδήγησαν.
Στην ίδια κατηγορία της πατριδοκαπηλίας, ανήκουν και πολλοί άλλοι που η ανικανότητά τους να είναι ελεύθεροι άνθρωποι χρησιμοποίησαν ξεδιάντροπα το εθνικό σύμβολο για να βιάσουν ομαδικά την Ελευθερία των Ελλήνων.
Εμείς λοιπόν οι απλοί Έλληνες έχουμε το εθνικό σύμβολο μέσα στη ψυχή μας και δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να το επιδεικνύουμε επί ματαίω. Το κρατάμε ψηλά μέσα στη ψυχή μας και αν χρειαστεί θα πέσουμε μαζί μ΄αυτό όπως το έκαναν χιλιάδες αφανείς πριν από εμάς. Οι καιροί επιβάλλουν ψυχική προετοιμασία και προσήλωση ώστε να αντιμετωπίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την βαρβαρότητα που έρχεται με ορμή απειλητικά προς τα πάνω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου