ΜΝΗΜΟΝΙΟ #3 : ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ

    Σήμερα, δύο μέρες πριν από το δεκαπενταύγουστο θα ψηφιστεί από τη Βουλή το 3ο μνημόνιο. Κατά τη γνώμη μου η ψήφισή του δεν έχει καμία σημασία αφού κατά το Σύνταγμα είναι άκυρο, όπως και κάθε πράξη της κυβέρνησης που είναι αντίθετη προς την λαϊκή εντολή που έλαβε την 25η Ιανουαρίου αλλά και το εκκωφαντικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος στο ερώτημα αν ο λαός συμφωνούσε σε μια νέα επώδυνη συμφωνία που θα τον βύθιζε ακόμα περισσότερο στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

    Οι άνθρωποι του  ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον κ. Τσίπρα ψηφίστηκαν για να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα που καταργούσε τα μνημόνια, σταμάταγε το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, έβαζε φρένο στην ανεργία και ξανακέρδιζε τη χαμένη αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Αντί’ αυτού η κυβέρνηση παραδόθηκε ή μεταλλάχθηκε κάτω από την πίεση των δανειστών αθετώντας σταδιακά όλα όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Σήμερα είναι πικρά διασκεδαστικό να βλέπεις και να ακούς κάτι τύπους που περισσότερο θυμίζουν θαμώνες καφενείου παρά «μπαρουτοκαπνισμένους» αριστερούς να προσπαθούν να πείσουν και να δικαιολογήσουν την γύμνια τους με επιχειρήματα που δεν στέκουν πλέον ούτε σε συζητήσεις που γίνονται στα καφενεία.

    Δεν μου προξενεί καμία έκπληξη το γεγονός αυτό και νομίζω το ίδιο πρέπει να συμβαίνει σε κάθε νοήμονα άνθρωπο. Ήδη από τις 20 Φεβρουαρίου, με την υπογραφή της ενδιάμεση συμφωνίας, η αριστερή κυβέρνηση έπαψε να είναι αριστερή. Ένας προσεκτικός παρατηρητής των γεγονότων έχει δει ότι στις τότε συναντήσεις, ο πρωθυπουργός έκανε τις πρώτες μοιραίες επιλογές. 

    Ουσιαστικά έβαλε μπροστά στις διαπραγματεύσεις ένα ,κατά δήλωσή του, τρομαγμένο από τις συνθήκες διαπραγμάτευσης  αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ακυρώνοντας έτσι την παρουσία του τότε υπουργού των Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη. Το λάθος,κατά τη γνώμη μου, του Βαρουφάκη ήταν ότι ενώ είχε ουσιαστικά παροπλιστεί δεν παραιτήθηκε εκείνη την εποχή αλλά υπόγραψε την ενδιάμεση συμφωνία που το πιο σοβαρό σημείο της δεν ήταν άλλο από την αποδοχή και αναγνώριση του επονείδιστου χρέους. Νομίζω ένας τόσο ευφυής άνθρωπος όπως ο Γ. Βαρουφάκης θα πρέπει να μας εξηγήσει κάποια στιγμή στο μέλλον το λόγο που έπραξε ένα τόσο σοβαρό λάθος αφού έτσι όπως είναι διατυπωμένη στο κείμενο η αποδοχή του χρέους φαντάζει να είναι νομικά ισχυρή και αμετάκλητη. Φυσικά δικηγόρος δεν είμαι και εύχομαι να έχω λάθος.

Ένα δεύτερο μοιραίο λάθος του πρωθυπουργού ήταν η απόφασή του για το δημοψήφισμα πάνω σε μια πρόταση μέτρων που φαντάζουν πλέον ως ανώδυνα μπροστά σε αυτά που σε λίγες ώρες θα καλεστεί να υπογράψει. Η εκτίμηση για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος πρέπει να ήταν αντίθετη από αυτό που τελικά βγήκε. Από το ίδιο κιόλας βράδυ άρχισε να διαφαίνεται ότι δεν μπορούσε να το διαχειριστεί και τότε επήλθε ο πανικός. Το δημοψήφισμα όμως όσο και αν θέλουν κάποιοι να το παραβλέψουν και να το ερμηνεύσουν κατά το δοκούν έχει δέσει νομικά την υπάρχουσα Βουλή. Με άλλα λόγια τη στιγμή που ο λαός έχει εκφραστεί επίσημα μέσω της κάλπης, κάθε συμφωνία που είναι αντίθετη από την λαϊκή έκφραση για να είναι έγκυρη θα πρέπει να επικυρωθεί και πάλι από το λαό με δημοψήφισμα ή με εκλογές πριν η συμφωνία επικυρωθεί από τη Βουλή. Αν δε συμβεί αυτό, κατά τη γνώμη μου πάντα , τότε κάθε συμφωνία είναι άκυρη.

Είναι πραγματικό λυπηρό να καλούνται οι βουλευτές να αποφασίσουν για μια συμφωνία – μνημόνιο που αποτελείται από 380 σελίδες γεμάτες από τεχνικούς και νομικούς όρους μέσα σε ελάχιστες ώρες, αφού το κείμενο το παρέλαβαν ,κατά δήλωση της καθ’ ύλη αρμόδιας ΠτΒ, μόλις χθες! Όλα αυτά δείχνουν ένα πράγμα. Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι δέσμια των δανειστών, έχει μεταβληθεί σε αποικία χρέους και δυστυχώς οι υπάρχουσες πολιτικές ηγεσίες αδυνατούν να αντισταθούν και να δώσουν λύσεις.

Όλα αυτά που αναφέρω είναι μια απλή καταγραφή γεγονότων που είναι αδιαμφισβήτητα. Δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω αν ακολουθείται ο σωστός ή όχι δρόμος γιατί δεν γνωρίζω όλες τις παραμέτρους, αφού αυτές δεν τις έκανε ποτέ γνωστές, κανείς. Μπορώ όμως να πω παρακολουθώντας τα γεγονότα και τα αποτελέσματα αυτών, ότι ο δρόμος που έχουν να διανύσουν οι Έλληνες είναι μακρύς και επώδυνος. Άλλωστε αυτή ήταν και είναι από την αρχή της κρίσης η επιλογή των Ελλήνων. Με άλλα λόγια έχουν αποφασίσει, παραμερίζοντας τις όποιες πολιτικές τους ιδεολογίες, να δώσουν την ευκαιρία σε όλους όσους νομίζουν ότι θα βρουν μια λύση για να απελευθερώσουν την Ελλάδα. Μέχρι στιγμής έχουν στείλει στο σπίτι τους 4 πρωθυπουργούς και 7 αρχηγούς κομμάτων. Έπεται η συνέχεια λίαν προσεχώς.