Το 1968 ήταν ίσως η πιο παραγωγική και η πιο ποιοτική χρονιά
για την σύγχρονη μουσική. Είναι πολύ δύσκολο αν όχι απίθανο να προσπαθήσει κάποιος
να επιλέξει τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Δεν θα μπω σ’ αυτό το μάταιο παιγνίδι.
Θα προτιμήσω να παρουσιάσω ένα δίσκο εκείνης της χρονιάς –σχετικά άγνωστο στην
Ελλάδα και στους νεότερους – που θεωρείται ότι είναι ο προάγγελος του Ηeavy-metal. Πρόκειται
για το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του βιρτουόζου κιθαρίστα Jeff Beck που τιτλοφορείται THE
TRUTH.
O Beck ανήσυχο και ανικανοποίητο
πνεύμα παράτησε τους διάσημους Yardbirds στην μέση
μιας αμερικάνικής τουρνέ και επέστρεψε στην Αγγλία για να φτιάξει ένα δικό του γκρουπ
και να πειραματιστεί σε νέες μουσικές φόρμες που θα είχαν τις ρίζες τους βαθειά
μέσα στα μπλουζ αλλά ο ήχος και ο ρυθμός θα ήταν πιο βαρύς πιο «βρώμικος», με τερματισμένη
την ένταση των ενισχυτών. Πήρε λοιπόν δύο σχετικά άγνωστους μουσικούς ,τον νεαρό
Rod Steward στα φωνητικά και τον Ronnie Wood στο μπάσο που πλαισιώθηκαν
από τον session
και πολύπειρο ντράμερ Mickey
Waller .Οι Jeff Beck Group ήταν γεγονός. Μπήκαν στο
στούντιο να ηχογραφήσουν αυτό που είχε στο μυαλό του ο Beck. Η ηχογράφηση διήρκησε μόλις 4 μέρες. Το αποτέλεσμα
ήταν αριστουργηματικό. Ο δίσκος έγινε αναφορά για πολλούς μουσικούς που πήραν πάρα
πολλά στοιχεία και έγιναν διάσημοι.
Στην ηχογράφηση έλαβαν μέρος και άλλοι μουσικοί που πλαισίωσαν
το γκρουπ σε κάποια τραγούδια. Ήταν ο John
Paul Jones, Nicky
Hopkins και ο… Keith Moon που παίζει τύμπανα σε ένα
τραγούδι και εκπλήσσει….
Ο δίσκος αν και έφτασε στο #15 των αμερικάνικων καταλόγων,
πράγμα εξαιρετικά απίθανο για ένα γκρουπ που μετρούσε λίγους μήνες ζωής, δεν γνώρισε
την φήμη που απέκτησαν τα πρώτα άλμπουμ των Led Zeppelin ή τα άλμπουμ
των Cream. Αυτό οφείλεται στην προσωπικότητα του Beck ο οποίος είναι ένας αντιστάρ
με συνεχή αναζήτηση καινούργιων δρόμων. Όταν άλλοι πάταγαν πάνω στο TRUTH και αποκτούσαν φήμη και περιουσίες ο Beck ηχογραφούσε soul και funk με τους μουσικούς της Motown, είχε αρνηθεί να ενταχθεί στους Pink Floyd και στους Rolling Stones, κατευθύνθηκε προς το jazz-rock
και αργότερα προς το jazz-fusion, ανακάτεψε τα μπλουζ με την electronica και
συνεχίζει σε δρόμους που χαράζει ,κουβαλώντας την τεράστια πείρα του εξερευνητή,
αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη δισκογραφική δουλειά – μπούσουλα και προκαλεί να
πατήσουμε στα «ίχνη» και να τον ακολουθήσουμε.
Επιστέφοντας πίσω στο 1968 και την πρώτη του προσωπική
δισκογραφική δουλειά θα αναφέρω επιγραμματικά ότι τα τραγούδια του δίσκου έχουν
συνθέσεις τρίτων αλλά και δικές του που τις έγραψε σε συνεργασία με τον Rod Steward. To όνομά τους μάταια θα το
αναζητήσετε . Υπογράφουν σαν Jeffrey
Rod. Eπίσης στο δίσκο γίνονται άμεσες ή έμμεσες αναφορές στις
μεγάλες του επιρροές από τα μπλουζ: Willie Dixon, Muddy
Waters , Howlin’ Wolf , B.B. King, Buddy
Guy.
Τέλος θεωρώ ότι ο δίσκος αυτός δεν πρέπει να λείπει από την
δισκοθήκη κάποιου που ασχολείται με την σύγχρονη μουσική. Με άλλα λόγια
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
Eνα μικρό δείγμα απο τον δίσκο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου