Οι Άφαντοι είναι μια θεατρική ομάδα που αποτελείται από φοιτητές του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Έχουν μια μακρά παρουσία στα θεατρικά δρώμενα. Εγώ τους παρακολουθώ τα τελευταία δύο χρόνια επειδή συμμετέχει η κόρη μου. Αυτό που μου έχει εντυπωσιάσει είναι το πάθος των παιδιών για τη θεατρική τέχνη και ο τρόπος που λειτουργούν σαν θεατρική ομάδα.Μια ομάδα που αποφασίζει για το ποιο έργο θα ανεβάσει μέσα από συνέλευση όλων των μελών. Με τον ίδιο τρόπο επιλέγουν τον (την) σκηνοθέτη. Επίσης η κατασκευή των σκηνικών περνά αποκλειστικά από τα χέρια τους καθώς και η επιλογή των κοστουμιών. Με άλλα λόγια συμμετέχουν ολοκληρωτικά στη γέννηση μιας θεατρικής παράστασης. Το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς που διαρκεί μήνες είναι εντυπωσιακό και ξεπερνά πολλές επαγγελματικές παραστάσεις.
Διαβάστε τι γράφτηκε για την ομάδα των Άφαντων στην Εφημερίδα των Συντακτών:
Οι Άφαντοι φάντες
Σπανίως ανεβαίνουν πια στο θέατρο παραστάσεις με διψήφιο αριθμό ρόλων. Οι θιασάρχες επιλέγουν έργα για πέντ’-έξι πρόσωπα το πολύ κι οι επιχειρηματίες δείχνουν ιδιαίτερη, σχεδόν εμμονική, προτίμηση στους μονόλογους. Η κρίση, εν τοις πράγμασι, χαμηλώνει τα κόστη, εξυψώνοντας τα μονόπρακτα. Καθότι οι εισπράξεις είναι πενιχρές κι οι πρωταγωνιστές, εκτός από πνευματική τροφή, έχουν ανάγκη από καμιά μπριζολίτσα πού και πού, τίποτα όσπρια, ή έστω ορφανή μακαρονάδα, να λαδωθεί τ’ άντερό τους, να στυλωθούν στα πόδια τους, ώστε να βγει στεντόρεια η φωνή.
Φοιτητική θεατρική ομάδα οι Αφαντοι, πολιτιστικός όμιλος του Πανεπιστημίου Αθηνών, εμφανίζεται ενίοτε στο σανίδι και προκαλεί πάταγο. Προηγουμένως συγκεντρώνεται κάθε Οκτώβριο και καλωσορίζει τους άρτι αφιχθέντες οίτινες «την ανανεώνουν και την επαναπροσδιορίζουν, κρατώντας όμως πάντα σαν φυλαχτό την αυτοοργάνωση και τον ανοιχτό της χαρακτήρα. Με έναν συνδυασμό αυτοσχεδιασμών, θεατρικών παιχνιδιών και ασκήσεων κινησιολογίας ενεργοποιεί τη φαντασία, ανακαλύπτει τα όριά της και ανοίγει νέους ορίζοντες. [...] Στο τέλος κάθε συνάντησης συνθέτει έναν κύκλο, οι γνώσεις και οι εμπειρίες του οποίου διαχέονται σε όλα τα μέλη που αποφασίζουν για κάθε τι, μικρό ή μεγάλο».
Αυτοσυστήνονται με τα παραπάνω νηφάλια λόγια. Φέτος διάλεξαν να παίξουν «Το παιχνίδι της σφαγής» του Ιονέσκο με τριακονταπενταμελή θίασο και σαράντα εννέα συνολικά συντελεστές, αναθέτοντας τη σκηνοθεσία στη Μαρία Νικητοπούλου. Το έργο γράφτηκε το 1970 κι έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα το ’71, μεσούσης της χούντας, από τον Κάρολο Κουν. Φονική επιδημία εξολοθρεύει μια δύσμοιρη πόλη. Χιλιάδες άνθρωποι σωριάζονται νεκροί στα καλά καθούμενα κι όσοι γλιτώνουν καταδικάζονται σε πνευματικό αφανισμό. Ο ρυθμός του θανάτου χορεύει σε κάθε δευτερόλεπτο και μες στον γενικό πανικό «το κωμικό στοιχείο του συγγραφέα τρυπώνει ακόμα πιο παραπλανητικό και διαβρωτικό», σημειώνει η σκηνοθέτις.
Γινόταν αληθινή σφαγή στο «Εμπρός» το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Πολλαπλάσιοι των θέσεων του θεάτρου οι θεατές, σχημάτιζαν ουρά από νωρίς το απόγευμα, πλημμυρίζοντας τα στενά του Ψυρρή. Οι υπεύθυνοι τηρούσαν αυστηρή σειρά προτεραιότητας. Πάνω απ’ τους μισούς έμειναν μοιραία απέξω. Οι υπόλοιποι, φίλοι και οικείοι των Αφαντων, στριμώχτηκαν σε καθίσματα και διαδρόμους κι οι νεότεροι βολεύτηκαν οκλαδόν στο πάτωμα μπροστά στη σκηνή, δημιουργώντας θερμή ατμόσφαιρα, με τον υδράργυρο της μέθεξης στο κόκκινο.
Η παράσταση, κάθε άλλο παρά ερασιτεχνική, αιφνιδίαζε ευχάριστα και τους πιο απαιτητικούς. Καλοδουλεμένη, διεισδυτική, εύστοχη, με άποψη, έκανε τραγικά επίκαιρο τον Ιονέσκο και αναπάντεχα εύλογο το παράλογο. «Δεν είμαστε ουσιαστικά, είμαστε ρήματα. Δεν είμαστε ηθοποιοί, αλλά πρόσωπα που αγαπούν το θέατρο και προσπαθούν να το γνωρίσουν», ξεκαθαρίζουν οι Αφαντοι ορμώντας σαν φάντες. Αλλωστε «σημασία δεν έχει τόσο το παλκοσένικο όσο η διαδικασία». Επρόκειτο δίχως άλλο για μαγική θεατρική εμπειρία.
Δημ. Νανούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου