Τα τελευταία χρόνια με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ξέσπασε ταυτόχρονα και ένας υπόγειος ,προς το παρόν, κοινωνικός εμφύλιος πόλεμος. Αν κάποιος επισκεφτεί διάφορα οικονομικά site και διαβάσει τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση τότε θα διαπιστώσει ένα αβυσσαλέο μίσος ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών εναντίον των μισθωτών,των συνταξιούχων και ειδικότερα εναντίον των δημόσιων υπαλλήλων. Σε κάθε νέο πακέτο μέτρων διψάνε για "αίμα" και βλέπουν πάντα ως λύση-πανάκεια τις απολύσεις του δημόσιου κηφηναριού ,όπως χαρακτηριστικά λένε,και το πετσόκομμα των συντάξεων των απόμαχων της ζωής, υποστηρίζοντας πως έτσι θα έρθει η ανάπτυξη και θα δοθεί και κίνητρο στην επιχειρηματικότητα η οποία πλήττεται από νέα, πρόσθετα βάρη.
Όσοι όμως δεν κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και δεν παρακολουθούν τα φιλομνημονιακά κανάλια -τρομοκράτες αλλά κυκλοφορούν έξω στο δρόμο και συναναστρέφονται με ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου, εύκολα διαπιστώνουν ότι πολλοί , κατ΄επίφαση, Έλληνες επιχειρηματίες με πρόφαση τα μνημόνια και την κρίση έχουν στήσει πάρτι κερδοσκοπίας καταστρατηγώντας το κάθε εργασιακό δικαίωμα και αυθαιρετώντας σε βάρος του κάθε εργαζόμενου που είχε την ατυχία αλλά και την ανάγκη να δουλέψει στην επιχείρησή του. Όλοι έχουμε ακούσει για απλήρωτους για μήνες εργαζόμενους, για ανασφάλιστη εργασία, για κουκούλωμα εργατικών ατυχημάτων, για εργασιακή τρομοκρατία, για μεροκάματα Ινδίας και Μπαγκλαντές, για εξαντλητικά ωράρια και μηδενικές ημέρες ανάπαυσης.
Ένας χώρος που οι παραπάνω συμπεριφορές φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και τείνουν να γίνουν καθεστώς είναι αυτός της διασκέδασης. Με το ξεκίνημα της κρίσης πολλές μεγάλες μουσικές σκηνές (βλ. μπουζουξίδικα) έκλεισαν ή μείωσαν τον κύκλο της λειτουργίας τους. Έτσι δόθηκε μια ανάσα σε άλλα πολύ μικρότερα μαγαζιά να φιλοξενούν μουσικά σύνολα με πολύ μικρό κόστος ακόμα και καθημερινές. Τη δυνατότητα αυτή την απέκτησαν ακόμα και συνοικιακά άγνωστα στο ευρύ κοινό μαγαζιά. Φυσικά τα μεροκάματα των μουσικών είναι από πολύ μικρά έως ανύπαρκτα. Οι απαιτήσεις δε των καταστηματαρχών-"επιχειρηματιών" είναι επιεικώς απαράδεκτες έναντι των μουσικών που θέλουν να συνεργαστούν. Το "ποίημα" το έχουν μάθει και οι διοργανωτές διάφορων τοπικών μικρών μουσικών φεστιβάλ και απαιτούν από τα συγκροτήματα που θα θελήσουν να ανέβουν στην σκηνή για να παίξουν, να το κάνουν δωρεάν.Δυστυχώς στον έρημο τόπο μας, στις δύσκολες ώρες που περνά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν λένε να καταλάβουν ότι ή αλληλοστήριξη και η αλληλοβοήθεια είναι το κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει την εγκλωβισμένη κοινωνία μας. Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά ακούστε τις περιπέτειες μια τυπικής ροκ-ποπ μπάντας που προσπαθεί να βγάλει ένα μεροκάματο των 50-60 ευρώ όπως περιγράφεται στο βίντεο που ακολουθεί. Αυτά που θα ακούσετε δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Δεν υπάρχει δε, ίχνος υπερβολής.
Φυσικά παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν σχεδόν σε όλους τους τομείς της αγοράς. Απλά εδώ κάποια πήρε το θάρρος να μιλήσει ανοικτά για μια πραγματικότητα που σχεδόν όλοι δεν θέλουν να γνωρίζουν.Μια πραγματικότητα, που την βιώνουν σχεδόν όλοι σε ατομικό επίπεδο στο δικό του τομέα δραστηριότητας, αλλά ελάχιστοι μιλούν για αυτό και προσπαθούν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο. Οι αιτίες πολλές και δεν είναι επί του παρόντος να αναλυθούν.
Γεγονός όμως είναι ότι σε μια υγιή κοινωνία θα πρέπει το σύνολο να είναι ευχαριστημένο από την αμοιβή του.Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε είναι μαθηματικά σίγουρο ότι η κοινωνία θα διαλυθεί. Και η διάλυση φέρνει το νόμο της ζούγκλας.
Παρακολουθείστε το βίντεο:
https://youtu.be/obkA7uafqyI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου