Χθες γίναμε μάρτυρες μιας μεγάλης αλλά όχι πρωτοφανούς καταστροφής που προκλήθηκε από φυσικά φαινόμενα. Τέτοιου είδους καταστροφές έχουν προκληθεί και στο πρόσφατο παρελθόν στην Αττική αλλά τα αποτελέσματα και τα μηνύματα που άφησαν πίσω τους ξεχάστηκαν γρήγορα, όπως κάθε γεγονός που συμβαίνει σε αυτόν εδώ τον τόπο.
Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών αναρωτιέμαι τι καταστροφή μπορεί να συμβεί στην πόλη των Αθηνών και ιδιαίτερα στην περιοχή που γειτνιάζει με τον ποταμό Κηφισό ή ότι τέλος πάντων έχει απομείνει από αυτόν.
Να θυμίσω οτι τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το 10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50.
Που χάθηκαν; Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες. Τα βουνά γύρω από το λεκανοπέδιο υπάρχουν και θα υπάρχουν, και κάποια στιγμή θα κατεβάσουν τα νερά τους, που μετά την αποψίλωση θα είναι ποιο ορμητικά. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός ή να είσαι προικισμένος με μεταφυσικές ιδιότητες για να προβλέψεις μια καταστροφή σαν την χθεσινή. Η φύση έχει προειδοποιήσει ΚΑΙ τιμωρήσει σκληρά πολλές φορές.
Σε αυτό το σημείο θα πάμε πίσω στο Νοέμβριο του 1961 για να γνωρίσουμε μια από τις σκληρότερες νύκτες που έζησε η Αθήνα κατά την σύγχρονη εποχή. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας, σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε....