Κλασικός Μαραθώνιος. Απόσταση 42.192 μέτρα. Τα 2Ο χιλιόμετρα ανηφόρα. Μάχη του Μαραθώνα Φειδιππίδης ή μήπως ο Θέρσιππος ο Ερχιεύς που έμεινε στην Ιστορία ως Ευκλής; Τρέχει με την πλήρη εξάρτηση του οπλίτη που ζυγίζει 20 κιλά, προς την Αθήνα για να αναγγείλει την νίκη των Αθηναίων έναντι των χρυσοφόρων Μήδων. Λέγεται ότι πρόλαβε να πει μόνο την λέξη ΝΕΝΙΚΕΙΚΑΜΕΝ και έπεσε νεκρός από την συνολική υπερπροσπάθεια. Οι Πέρσες επιβιβαζόμενοι στα πλοία ακούν την συμβουλή του Αθηναίου Ιππία και κατευθύνονται δια θαλάσσης προς Αθήνα η οποία είναι απροστάτευτη. Ο Μιλτιάδης αντιλαμβανόμενος την κίνηση αυτή, διατάζει το στρατό των Αθηναίων να τρέξει προς την Αθήνα. Φτάνοντας οι Πέρσες από τη Θάλασσα μπροστά στο Φάληρο,το τότε λιμάνι των Αθηνών, είδαν μπροστά τους πολεμιστές να τους περιμένουν. Ανέκρουσαν πρυμναν και επέστρεψαν στην Περσία. Το 19ο αιώνα ύστερα από την επιστολή του Γάλλου φιλοσόφου Michel Breal, προς την επιτροπή αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, καθιερώθηκε ο Μαραθώνιος δρόμος ως ολυμπιακό αγώνισμα για να τιμηθεί η μνήμη του ηρωικού αγγελιοφόρου.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή λαμβάνει χώρα η διεξαγωγή του κλασικού Μαραθωνίου που πέραν της ιστορικότητας του θεωρείται από τους ειδικούς ως ο πιο δύσκολος και απαιτητικός του κόσμου. Με άλλα λόγια το να συμμετέχει κάποιος σ΄αυτόν και να τερματίσει είναι ένας πραγματικός άθλος που απαιτεί μεγάλα σωματικά και ψυχικά αποθέματα. Έχω την τύχη να γνωρίζω μερικούς φίλους οι οποίοι έχουν λάβει μέρος και έχουν τερματίσει. Οι διηγήσεις τους και οι περιγραφή των συναισθημάτων τους κατά την διάρκεια της διαδρομής είναι πράγματα πουδεν ξεχνιούνται εύκολα.
Σε αυτό όμως το σημείο θα σας μεταφέρω αυτούσια την εμπειρία του φίλου μου Αλέξανδρου Γεώργιου Βογιατζάκη ,συνοδοιπόρο και δάσκαλο στις φωτογραφικές μου αναζητήσεις. Ο Αλέξανδρος έτρεξε και τερμάτισε στον πρόσφατο κλασικό Μαραθώνιο. Την επόμενη της προσπάθειας, ανέβασε ένα κείμενο στο Facebook, που θεωρώ ότι αξίζει να το διαβάσετε. Το γιατί θα το διαπιστώσετε μόνοι σας.
"Τελειώνοντας αυτή η μέρα, μια μέρα μετά από τον Μαραθώνιο της Αθήνας 2017, που για πρώτη φορά έλαβα μέρος, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, και με αυτό τον τρόπο να ευχαριστήσω και όλους εσάς που γράψατε τόσα όμορφα λόγια.
Μεγάλωσα μέσα στον αθλητισμό και η πρώτη μου επαφή με αυτό το στάδιο ήταν στα 4 μου χρόνια όταν ο πατέρας μου με πήγε να δούμε αγώνες στίβου που γίνονταν εκεί. Έτσι ξεκίνησε η ενασχόληση μου με τον στίβο και για πολλά χρόνια ήμουν αθλητής στον Πανιώνιο στα σπριντ και στο άλμα εις μήκος. Δυστυχώς αυτό έληξε άδοξα λόγω ενός μεγάλου τραυματισμού στο πόδι που με ανάγκασε να εγκαταλείψω τον πρωταθλητισμό στα 17, και να ρίξω το βάρος μου στην άλλη μεγάλη μου αγάπη την τέχνη. Έχοντας πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες σε όλη την Ελλάδα πότε δεν είχα μπει ως συμμετέχων σε αυτό το στάδιο που πάντα με συναρπαζε.
Πάντα όλοι οι αθλητές του σπριντ θεωρούσαμε τρελό αυτό που κάνουν οι δρομείς του μαραθωνίου,και απίθανα δύσκολο. Εχθές το διαπίστωσα και ίδιος....
Όλα αυτά τα χρόνια λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων δεν έκανα κάτι τρομερό που να έχει σχέση με τον στίβο η το τρέξιμο, πέρα από την ενασχόληση μου κατά περιόδους με το τένις καθαρά για ψυχαγωγικούς λόγους, είχα πάντα στο μυαλό μου κάποια στιγμή να ξεκινήσω να τρέχω και ίσως να δοκιμάσω να κάνω... 5...ίσως... 10χλμ...Και να μπω σε αυτό το στάδιο...
Κάθε χρόνο εδώ και 6-7 χρόνια ξεκίναγα με προσδοκίες να κάνω προπόνηση για να δηλώσω συμμετοχή τον Νοέμβριο... Και κάθε φορά σταματαγα μόλις έμπαινε ο Σεπτέμβριος και άρχιζαν η επαγγελματικές υποχρεώσεις, εκθέσεις, μαθήματα.... Και πάλι άσε μωρέ του χρόνου...
Φέτος λοιπόν το καλοκαίρι στις διακοπές μου τον Αύγουστο μου καρφώθηκε μια παλαβή ιδέα να τρέξω με κάθε τρόπο τον Νοέμβριο.. Όχι 5, ούτε 10... Αλλά.. 42....
Και ξέρετε στα 47 σου να πάρεις αυτή την απόφαση, απροπόνητος, άσχετος και χωρίς βοήθεια είναι το πρώτο βήμα από τα 42.
Και γιατί σας τα λέω όλα αυτά τα κουραστικά ? Γιατί θέλω να πω σε όλους εσάς ότι τα πάντα στην ζωή είναι η ΑΠΟΦΑΣΗ!!! Δήλωσα συμμετοχή στον αγώνα με ένα μήνα προπόνηση, με μηδέν γνώση, με ελάχιστες προπονήσεις και πολύ ξενύχτι λόγω της έκθεσης του στούντιο.
Αλλά στο μυαλό μου δεν υπήρχε άλλη ευκαιρία και επιλογή, έκανα προπόνηση στις 22:00 το βράδυ μετά από 12 ώρες δουλειά με μόνο στόχο να τερματίσω στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Και αυτό ήταν τρελά, από κάθε άποψη... Και αθλητική και ανθρώπινη...
Και εκεί στην έκθεση γνώρισα τον συνάδελφο φωτογράφο George Stavridis που ήρθε να δει την έκθεση μας, και μου είπε ότι το έχει κάνει καμία δεκαριά φορές και προσφέρθηκε με πολύ χαρά να με συμβουλεύει μέσα στην άγνοια μου τις τελευταίες τρεις εβδομάδες πριν τον αγώνα, και να μην τραυματιστω από τις βλακείες που έκανα.
Και για καλή μου τύχη ήταν και εχθές μαζί μου στην εκκίνηση στον Μαραθώνα. Και ξεκινήσαμε μαζί, και με είχε έννοια μέχρι που ένιωσε ότι μπορώ να συνεχίσω μόνος και έφυγε να κάνει τον αγώνα του όπως τόσες άλλες φορές...
Και φεύγοντας μου είπε κάτι πολύ σημαντικό... "τα μεγάλα πράγματα τα κάνουμε μόνοι μας"
Και έχει πολύ δίκιο... Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή στις 5:30 ώρες που έτρεχα, να περάσει από το μυαλό μου η περίπτωση να εγκαταλείψω την προσπάθεια... Ούτε όταν έβλεπα πολύ νεώτερα παιδιά να εγκαταλείπουν, ούτε όταν η ανηφόρα για 20 χιλιόμετρα με είχε τσακίσει...
Γιατί στο στάδιο με περίμενε ο άνθρωπος της ζωής μου και δεν θα την άφηνα να περιμένει με την αγωνία της εφαρμογής να με δείχνει να προχωρώ αργά, αλλά σταθερά... Προς τον ποίο τρελό στόχο που είχα βάλει στο μυαλό μου, και παρόλο που φοβόταν πολύ πότε δεν προσπάθησε να με αποτρέψει από αυτό.
Και όταν μετά από ένα αγώνα μυαλού και μετά σώματος έφτασα έξω από το στάδιο και ήταν εκεί με το φιλαράκι μου το καλό Ignatios Makris να με βγάζει φωτογραφίες, κατάλαβα ότι είχα καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο, όχι από επίδοση, ούτε αθλητικά, αλλά για μένα και την υπόλοιπη ζωή μου.
Σας τα είπα όλα αυτά για να σας ευχαριστήσω για τα τόσα καλά λόγια από όλους τους φίλους μου εδώ αλλά και όσους δεν γνωρίζω προσωπικά που μου ευχηθήκατε.
Βάλτε στόχους και κυνηγήστε τους, οποίοι και αν είναι αυτοί... Γιατί αν το θέλετε πολύ θα τα καταφέρετε και κόντρα στην λογική που μας θέλει στον καναπέ...
Εγώ θα συνεχίσω να τρέχω, γιατί πια με κάνει να νιώθω καλά, και αν ο θεός θέλει και είμαστε καλά θα τα ξαναπούμε του χρόνου... Ίσως...
Καλή νύχτα και συγχαρητήρια σε όσους τρέξαμε μαζί εχθές στο δρόμο"
υ.γ. οι φωτ. είναι του Ιγνάντιου Μακρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου