Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ

























Χθες δύο ήταν οι κυρίαρχες εικόνες που απασχόλησαν την επικαιρότητα. Οι νοικοκυραίοι που έκαναν ουρές δεκάδων μέτρων για να πληρώσουν ένα αντισυνταγματικό φόρο , φοβούμενοι μην χάσουν το σπίτι τους, και οι γύφτοι του Χαλανδρίου που βγήκαν στους δρόμους, μόνοι εναντίον όλων, για να αντισταθούν στο βίαιο ξεσπίτωμα τους.
Κοινό το πρόβλημα (κανείς δεν θέλει να χάσει το σπίτι του) εκ διαμέτρου αντίθετη η αντιμετώπιση του.
Από την μία τα αδιανόητα και από την άλλη τα αυτονόητα.


Δεν γνωρίζω πόσοι νοικοκυραίοι θα καταφέρουν να σώσουν το σπίτι τους. Οι γύφτοι πάντως κέρδισαν μια εξάμηνη παράταση παραμονής  και αναβολής των κατεδαφίσεων.
Στην Ελλάδα βέβαια, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Δεν έχω σκοπό να κρίνω τις ενέργειες κανενός. Άλλωστε η Ιστορία έχει αυτό τον ρόλο, να κρίνει οριστικά και αμετάκλητα.
Θέλω όμως να θέσω ένα προβληματισμό.
Αν δεχτούμε, ότι, το Σύνταγμα είναι ο υπέρτατος κανόνας και ο θεμελιώδης παράγοντας ο οποίος  ρυθμίζει την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας και καταφέρνει να ενώνει πλειάδα ανθρώπων με διαφορετικό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο, διαφορετικών ιδεών και αντιλήψεων και  τους συντονίζει ώστε να ζουν σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, ασφάλειας και προόδου, τότε η καταπάτηση του αποτελεί βαρύτατο έγκλημα κατά του συνόλου της κοινωνίας.
(Φυσικά το έγκλημα αυτό είναι διαρκές και δεν παραγράφεται όπως αναφέρει και το ίδιο το Σύνταγμα. )

Άρθρο 120
  1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.
  2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
  3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
  4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο πρόβλημα, που αν θέλετε μπορείτε να ασχοληθείτε με την λύση του.
Τα τελευταία χρόνια, τα λεγόμενα και χρόνια του μνημονίου, η κοινωνία, υποστηρίζουν πολλοί , πλήττεται βάναυσα.
Πολλοί πάλι υποστηρίζουν ότι όλα γίνονται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Τι είναι το δημόσιο συμφέρον;

Να εκτοξεύεται το δημόσιο χρέος από το 120% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 στο 170% σήμερα ; αυτή είναι η επιτυχία των μνημονίων;

Ποια η έννοια της φορολογίας όταν δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα; Αυξάνεται η φορολόγηση αλλά μειώνεται η δαπάνη για την Υγεία ,την Παιδεία , την Άμυνα. Έχουν καταργηθεί οι εθνικοί δρόμοι και έχουν παραχωρηθεί η εκμετάλλευσή τους σε ιδιώτες που ανεξέλεγκτα αυξάνουν τα διόδια με αποτέλεσμα το συνταγματικά κατοχυρωμένο αγαθό της μετακίνησης να είναι για πολλούς απαγορευτικό. Πως αυτά μεταφράζονται ως δημόσιο συμφέρον;

Πως το δημόσιο συμφέρον ερμηνεύεται, στο ξεπούλημα της δημόσιας γης;

Πως δεν έχουν λογοδοτήσει οι μεγάλοι φοροφυγάδες και αυτοί που χειρίστηκαν τα οικονομικά της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες; Δεν αποτελεί αυτή η πράξη όφελος για το Δημόσιο Συμφέρον;

Μπορείτε να δώσετε μια απάντηση κατά πόσο το Ελληνικό Σύνταγμα τηρείται, λαμβάνοντας υπόψη τα παρακάτω άρθρα του Συντάγματος και τα δημοσιεύματα που τα συνοδεύουν;


Ποιο είναι λοιπόν το αδιανόητο και πιο το αυτονόητο;


Άρθρο 1
1.     Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
2.     Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3.     Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.


Άρθρο 9
1.     Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
2.     Οι παραβάτες της προηγούμενης διάταξης τιμωρούνται για παραβίαση του οικιακού ασύλου και για κατάχρηση εξουσίας και υποχρεούνται σε πλήρη αποζημίωση του παθόντος, όπως νόμος ορίζει.


Άρθρο 21
1.     Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.
2.     Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος.
3.     Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.
4.     Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.
5.     Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.
6.     Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.


Φορολογική τιμωρία για όποιον έχει παιδιά


πολύτεκνοι υπό φορολογικό διωγμό


τα ΑΜΕΑ στο κοινωνικό περιθώριο




Άρθρο 22
1.     Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.
2.     Με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία.
3.     Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τους δημόσιους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης ή άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.
4.     Οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται. Ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών.
5.     Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.

 Η  ανεργία σταθερά στο 30%,στους νέους στο 60% ,κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων , κλείσιμο δημοσίων οργανισμών και απολύσεις. Καμία προστασία των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρήσεων.










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου