ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Ζούμε μέρες Κρίσεως. 
Μέρες που κρίνονται, οι επιλογές μας, η Πολιτεία, η κοινωνική συνοχή, τα κοινωνικά αντανακλαστικά ο καθένας από εμάς. 

Ένας τόσος δα ιός, ορατός μόνο με μικροσκόπιο, χρειάστηκε μερικές εβδομάδες για να γίνει η αφορμή της ανατροπής ενός αφηγήματος που είχε φιλοτεχνηθεί για  δεκαετίες και αφορούσε την πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω τίθενται υπό κρίση  και φαίνεται ότι τελικά θα καταρρεύσουν ως χάρτινοι πύργοι. 
Η νεο-φιλελεύθερη πολιτική είναι αδύνατο να δουλέψει σε ακραίες συνθήκες. Ο καλπασμός της μετάδοσης ενός ιού σε πλανητικό επίπεδο κατακρημνίζει τα Χρηματιστήρια οδηγώντας την παγκόσμια οικονομία στα πρόθυρα του Χάους, κτυπά αδιάκριτα ανθρώπους που ανήκουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας θυμίζοντάς μας με οδυνηρό θα έλεγα τρόπο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αδύναμοι μπροστά στους φυσικούς νόμους, κάτι που αυτοί που σχεδίαζαν την πορεία της Ανθρωπότητας το είχαν ξεχάσει προ πολλού. 

Όσον αφορά την Ελλάδα ειδικότερα, η Πανδημία τη βρίσκει σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της Ιστορία της. Οι πολιτικοί  επί σειράς ετών έκαναν τις επιλογές της που αποδείχτηκαν λανθασμένες. Επιλογές που επικυρώθηκαν με την ψήφο μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.
Έτσι φτάσαμε στις ημέρες της Κρίσεως όπου γίνεται ο λογαριασμός που καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε. Θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα για την οικονομία του χρόνου. Μέσα από αυτή την κρίσιμη συγκυρία αναδείχθηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο το αγαθό της Δημόσιας Υγείας. Ένας τομέας που χτυπήθηκε αλύπητα από τους νεοφιλελεύθερους ως κάτι το περιττό και αναχρονιστικό. Ένα κατάλοιπο που δεν άρμοζε στη "σύγχρονη" κοινωνία που ευαγγελίζονταν. Η πραγματικότητα όμως όχι απλά τους προσγείωσε αλλά έκανε τον Υπουργό Υγείας να ικετεύει γιατρούς και νοσηλευτές να κάνουν αιτήσεις πρόσληψης για να επανδρώσουν το δημόσιο σύστημα υγείας και την Κυβέρνηση -τι ειρωνεία!- να καταφεύγει σε σοβιετικού τύπου μεθόδους, επιτάσσοντας ιδιωτικές κλινικές!
Μέσα σε αυτή τη δίνη των γεγονότων οι καθ' ύλην αρμόδιοι, από τον Πρωθυπουργό  μέχρι τους υπουργούς και τους διάφορους υπηρεσιακούς παράγοντες  απευθύνθηκαν προς τους πολίτες τονίζοντας τους την ατομική ευθύνη που έχουν ως πολίτες, έναντι της κοινωνίας και του εαυτού τους. 
Ατομική ευθύνη. Δυο μικρές λεξούλες όπως ο αόρατος ιός που όμως έχουν δυσθεώρητο βάρος και απροσμέτρητο βάθος. Η ατομική ευθύνη δεν είναι χαραγμένη στο γενετικό κώδικα του ανθρώπου ώστε να ενεργοποιείται αυτόματα και ενστικτωδώς. Η ατομική ευθύνη αποκτιέται μέσω της παιδείας, της κοινωνικής μόρφωσης και της ανάπτυξης του αισθήματος της υπευθυνότητας μέσω της εκπαίδευσης του ανθρώπου.
Πως λοιπόν να επικαλούμαστε την ατομική ευθύνη όταν τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια η Παιδεία που πρόσφερε η ελληνική Πολιτεία στους νεαρούς βλαστούς της μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος ήταν παρόμοια με την εκπαίδευση ενός σκύλου;  Δηλαδή έβγαζε μαθητές που υπάκουαν σε εντολές, αποστήθιζαν και μάθαιναν δεκάδες ,άχρηστες πολλές φορές, πληροφορίες, χωρίς να τους καλλιεργούν την κρίση, την αυτοπειθαρχία, τον σεβασμό της αντίθετης άποψης, την πραγματική επιβράβευση, την πραγματική κοινωνική ευαισθησία; Πόσοι ειδικοί έχουν κάνει δεκάδες αναφορές για τον κοινωνικό αναλφαβητισμό σε όλες τις βαθμίδες της ελληνικής κοινωνίας; Ποιος από την Πολιτεία έσκυψε ποτέ πάνω από αυτό το πρόβλημα που αποδεικνύεται βόμβα στα κοινωνικά θεμέλια; Πότε κάποιος κρίθηκε υπεύθυνος και τιμωρήθηκε από την Πολιτεία για οικονομικά σκάνδαλα, πολεοδομικές παραβάσεις που οδήγησαν στο θάνατο δεκάδες πολίτες και τόσα άλλα που όλοι μας γνωρίζουμε; Πόσες φορές ακούσαμε το περίφημο : αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη; αλλά δεν ακούσαμε ποτέ αναλαμβάνω την ποινική;
Μίλησα για εκπαιδευμένους σκύλους και όχι πολίτες. Ακούγεται βαρύ. Πολύ βαρύ. Είναι όμως η αλήθεια. Η απόδειξη δε της αλήθειας άμεση και απτή.
Τι μέτρα έλαβε η Κυβέρνηση για να περιοριστεί η εξάπλωση του ιού; Έλαβε μέτρα απαγόρευσης και ποινικές διώξεις για τους παραβάτες. Απαγορεύσεις που δεν θα χρειάζονταν σε ένα πολιτισμένο και μορφωμένο πληθυσμό με ανεπτυγμένο υψηλό αίσθημα ευθύνης. 
Σε καμιά μορφωμένη κοινωνία δεν θα ακούγονταν και γράφονταν η εντολή : Πλύνε τα χέρια σου.
Σύντομα μπορεί να υπάρξει και υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι. Σε τι λοιπόν διαφέρουν όλα αυτά από τη μεταχείριση ενός σκύλου από το αφεντικό του;
Ημέρες Κρίσεως λοιπόν. Μια καλή ευκαιρία να δούμε έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο τι ακριβώς κάναμε λάθος σε όλους τους τομείς αλλά ειδικότερα στην Παιδεία που όπως αποδείχθηκε είναι ο Θεμέλιος λίθος για να δομηθεί μια υγιής κοινωνία υπεύθυνων πολιτών και όχι κοινωνικά και λειτουργικά αναλφάβητων που κρύβονται με τρόμο στα σπίτια τους περιμένοντας να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.