THE CLASH :40 YRS LONDON CALLING ...

Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή και ενδιαφέρουσα νομίζω, ιστορία για ένα από τα κλασικότερα άλμπουμ του 20ου αιώνα, που κλείνει φέτος 40 χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε.

Οι Clash που έχουν χαρακτηριστεί ως "The Only Band That Matters" (η μόνη μπαντα που έχει σημασία), κυκλοφόρησαν πριν 40χρόνια το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους "London Calling", που είχε αρχικά τον τίτλο "The New Testament (Η Καινή Διαθήκη)" . Το "Calling London" είναι μια συλλογή 19 τραγουδιών που περιλαμβάνονται σε ένα διπλό άλμπουμ, που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 14 Δεκεμβρίου 1979 από την CBS Records και στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιανουάριο του 1980 από την Epic Records. Σε αυτό περιέχονται μια σειρά από μουσικά στυλ, όπως punk, reggae, rockabilly, ska, New Orleans R & B, pop, lounge jazz, and hard rock.

Η θεματολογία του άλμπουμ καταπιάνονταν με τους κοινωνικούς εκτοπισμούς, την ανεργία, τις  φυλετικές συγκρούσεις, τη χρήση ναρκωτικών και τις ευθύνες της ενηλικίωσης, χαρακτηρίζεται δε,από πολλούς, και δικαίως ως  ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ όλων των εποχών,ένα αληθινό ορόσημο στην ιστορία του punk rock. 
Όμως πέρα από την αριστουργηματική μουσική, η φωτογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο του άλμπουμ  θεωρείται πλέον μια από τις εμβληματικότερες τις ιστορίας του ροκ. Την ιστορία αυτής της φωτογραφίας θα σας περιγράψω στις γραμμές που ακολουθούν. 

Η εμβληματική φωτογραφία ελήφθη τη νύχτα της 21ης ​​Σεπτεμβρίου 1979 στο Palladium της Νέας Υόρκης. Δύο άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για την εντυπωσιακή ασπρόμαυρη εικόνα. Ο πρώτος είναι ο μπασίστας της μπάντας, Paul Simonon, ο οποίος εμφανίζεται στην εικόνα να χρησιμοποιεί το μπάσο του, ένα Fender Precision,σαν να είναι τσεκούρι, κτυπώντας το με δύναμη επί της σκηνής του Palladium. O δευτερος είναι η φωτογράφος Pennie Smith.

Εκείνη τη νύχτα, το punk rock συγκρότημα με επικεφαλής τον Joe Strummer αναμενόταν να μετατρέψει την αίθουσα συναυλιών σε ένα πανδαιμόνιο. Το 1979, η πόλη της Νέας Υόρκης ήταν το αδιαμφισβήτο hotspot του punk στην Αμερική. Είχε γεννήσει δύο από τις πιο δυνατές μπάντες του είδους, δηλαδή τους  Ramones και τους  New York Dolls. Ωστόσο, το βράδυ της συναυλίας η ανταπόκριση του  κοινό δεν επιβεβαίωσε τη φήμη της πόλης, τουλάχιστον όσο ήλπιζαν οι  Clash.

Οι συναυλίες πανκ ροκ τότε, ήταν η εκδήλωση, όπου οι θεατές-ακροατές μπορούσαν να εκραγούν, να χορεύουν άγρια χοροπηδώντας συγκρουόμενοι βίαια μεταξύ τους, σπάζοντας οτιδήποτε βρίσκονταν γύρω τους. Αλλά εκείνο το βράδυ, το πλήθος ήταν υποτονικό. Αυτό το γεγονός όχι δεν απλά τους απογοήτευσε αλλά τους εξόργισε. 

Αυτός που εξοργίστηκε περισσότερο με την κατάσταση ήταν ο Paul Simonon. Παρά τις προσπάθειές τους να διεγείρουν το πλήθος, αυτό  δεν ανταποκρίθηκε. Κυριευμένος από απογοήτευση και οργή, άρπαξε το όργανο του  και το κτύπησε  με άσχημο τρόπο στη σκηνή. Ο Simonon είπε αργότερα για το περιστατικό: "Το Palladium είχε σταθερά καθίσματα, οπότε το ακροατήριο ήταν παγωμένο στη θέση του, δεν εισπράξαμεε καμία αντίδραση από αυτούς, ανεξάρτητα από το τι κάναμε ... Έτσι, στη σκηνή εκείνο το βράδυ, μόλις έφτασα στα όρια μου με την απάθεια του πλήθους, άρχισα να κτυπώ την σκηνή με το μπάσο μου σαν να ήθελα να την κόψω." Αυτό που δεν γνώριζε όμως ήταν ότι η φωτογράφος Pennie Smith θα έβγαζε μια εικόνα του, ακριβώς την στιγμή που αποφάσισε να κόψει τη σκηνή με το μπάσο του. Η Σμιθ στην πραγματικότητα ετοιμάζονταν να μαζέψει τον φωτογραφικό της εξοπλισμό όταν είδε Simonon να κοιτάζει ξεκρεμώντας το μπασο του, όπως είπε: "Αλήθεια, ήταν πραγματικά μπουχτισμένος. Πήρα μόνο μια φωτογραφία και αυτό ήταν. Τέλος ρόλου, τέλος ταινίας ".

πηγή: lemonde.fr.

Ο Simonon έχει πει επίσης σε άλλες συνεντεύξεις για το περιστατικό: "Η συναυλία είχε πάει αρκετά καλά, αλλά για μένα, μέσα μου, απλά δεν δούλευε καλά, οπότε υποθέτω εξωτερίκευσα τα συναισθήματά μου κτυπώντας το μπάσο μου. Αν ήμουν έξυπνος, θα έπαιρνα το εφεδρικό μπάσο και θα το χρησιμοποίησα, επειδή δεν ήταν τόσο καλό όσο αυτό που έσπασα. Όταν την κοιτάζω τώρα(εννοώντας τη φωτογραφία), θα ήθελα να είχα σηκώσει λίγο περισσότερο το πρόσωπό μου ".

Η Pennie Smith συνόδευσε τους  Clash στην περιοδεία τους στις ΗΠΑ και παρά τα βραβεία που έχει λάβει η φωτογραφία της, αρχικά δεν θέλησε να χρησιμοποιηθεί για το άλμπουμ. Ο Joe Strummer όμως επέμενε μόλις την  είδε, να τη χρησιμοποιήσει ως την φωτογραφία που θα κάλυπτε το εξώφυλλο του "London Calling", το οποίο επρόκειτο να κυκλοφορήσει προς στο τέλος του έτους. Η Pennie, η οποία εξακολουθούσε να μην είναι σίγουρη για την αξία της δουλειάς της, προσπάθησε να πείσει τον Strummer να μην χρησιμοποιήσει την εικόνα."Λόγω του ότι ήταν ελαφρώς εκτός εστίασης επειδή ήμουν πίσω για να αποφύγω τυχόν κτύπημα από το μπάσο του Simonon" είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της. Ο Strummer ήταν αμετάπειστος και έτσι αυτή η  η θολή εικόνα θα γίνει μια εικονική εικόνα όχι μόνο του πανκ ροκ, αλλά και του ίδιου του rock and roll.

πηγή :rpmonline .co.uk.

 Ο τίτλος του London Calling στο εξώφυλλο σχεδιάστηκε για να είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στο ντεμπούτο άλμπουμ του Presley από το 1956. Επελέγησαν ακόμη και τα ίδια χρώματα και τυπογραφία για τον τίτλο των άλμπουμ. "Όταν  βγήκε ο δίσκος του Elvis, το rock and roll ήταν αρκετά επικίνδυνο. Και υποθέτω ότι όταν βγάλαμε και εμείς  το δικό μας, ήμασταν αρκετά επικίνδυνοι ", δήλωσε ο Simonon. 

πηγή:muzikalia.com

Το London Calling  έχει χαρακτηριστεί από το περιοδικό Rolling Stone ως το άλμπουμ με το 5ο καλύτερο εξώφυλλο  όλων των εποχών και το 8ο άλμπουμ στα 500 καλύτερα όλων των εποχών από πλευράς μουσικής.

Το London Calling έχει ακόμα μια ιδιαιτερότητα. Περιέχει ένα "κρυφό" τραγούδι (Train in Vain)  με το οποίο κλείνει το άλμπουμ και δεν αναφέρεται ούτε στο εξώφυλλο αλλά κα στην αντίστοιχη ετικέτα στην δεύτερη πλευρά του δεύτερου δίσκου. Ο λόγος  είναι ότι ηχογραφήθηκε ενώ είχαν τυπωθεί τα παραπάνω.


Για όποιον ενδιαφέρεται για τις φωτογραφίες των Clash  από αυτή την αμερικανική περιοδεία του 1979 μπορεί να αγοράσει το εξαιρετικό φωτογραφικό άλμπουμ της Pennie Smith : The Clash before and after

πηγή: amazon.com

πηγές: rolling stone, the guardian, maui watch, wiki, amazon.