Οι τελευταίες εβδομάδες έχουν αποκτήσει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού ένα, απρόσμενο για τον όγκο του, συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη έβγαλε την κοινωνία από την καθημερινή της ρουτίνα και κάποιους άλλους από την βεβαιότητα ότι τα πάντα στο οικονομικό προτεκτοράτο είναι απολύτως ελεγχόμενα και προβλέψιμα. Ο όγκος και η πολυσυλλεκτικότητα του συλλαλητηρίου ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη. Σε μια χώρα όπου η απάθεια του λαού πλησιάζει τα όρια της κατάθλιψης ο όγκος αυτής της κινητοποίησης ήταν εξωπραγματικός. Δεν γίνεται, καλά οργανωμένες κομματικές συγκεντρώσεις να πραγματοποιούνται σε κλειστούς χώρους που μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι 4-5 χιλιάδες κόσμο και να αδυνατούν να τους γεμίσουν ενώ μια συγκέντρωση που διοργανώθηκε από κάποιους συλλόγους, άγνωστους στο ευρύ κοινό, να συγκεντρώνει πάνω από 300.000 κόσμο. Κάποιοι ανησύχησαν πολύ και ενεργοποίησαν αμέσως τους μηχανισμούς εκείνους που ενεργοποιούν σε αντίστοιχες κρίσιμες στιγμές ώστε να ξαναβάλουν όλον αυτό τον κόσμο στα σπίτια του.
Ο τρόπος αντίδρασης με το συνεχή βομβαρδισμό της κοινής γνώμης με άρθρα, σχόλια, εκπομπές στην τηλεόραση, δηλώσεις και ανακοινώσεις από διάφορες "ομάδες" δείχνουν ένα πράγμα: Αιφνιδιασμό. Ο αιφνιδιασμός σχεδόν πάντα προέρχεται από ένα αστάθμητο παράγοντα που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η αντίδραση μερίδας του ελληνικού λαού σε μια διαπραγμάτευση σχετικά με τη χρήση του ονόματος Μακεδονία από μια γειτονική χώρα.
Όταν λοιπόν κάποιος αιφνιδιάζεται παύει να λειτουργεί με λογική και ψυχραιμία. Συνήθως η τακτική που ακολουθεί στερείται στρατηγικής και οι κινήσεις του εμπεριέχουν το στοιχείο του πανικού.
Αν κάποιος ανέλυε με ψυχραιμία το φαινόμενο εύκολα θα διέκρινε και το επόμενο βήμα αλλά και τα αίτια που το δημιούργησαν. Θα έβλεπε δηλαδή ότι το επόμενο ραντεβού θα ήταν η πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. ΄Οπως και αυτό συνέβη ως φυσικό επακόλουθο της συγκέντρωσης της Θεσσαλονίκης. Αλλά ας πάμε στο πιο δύσκολο ζητούμενο αυτής της εξίσωσης. Ποια είναι τα πραγματικά αίτια που έβγαλαν τον φαινομενικά ,όπως αποδεικνύεται μέχρι τώρα, απαθή ελληνικό λαό στο δρόμο; Είναι μόνο το ζήτημα του ονόματος; ή μήπως επιπρόσθετα -λέω εγώ τώρα- η συσσωρευμένη οργή του πλήθους που νιώθει πληγωμένο και ταπεινωμένο από την συνθηκολόγηση ΟΛΩΝ των ελληνικών κυβερνήσεων στις απαιτήσεις των "δανειστών" μέσω των μνημονίων, που έγιναν η αιτία να επέλθει η οικονομική κατάρρευση του κάθε νοικοκυριού, να διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, να εξαφανιστεί η μεσαία τάξη, να δημιουργηθεί η τάξη των νεόπτωχων, να χαθεί η προοπτική της δημιουργίας ,το όνειρο και το χαμόγελο, να κλονιστεί η ψυχική υγεία και να γιγαντωθεί η μετανάστευση της αφρόκρεμας των νέων σε άλλες χώρες; Μήπως αυτός ο λαός, ο κατά τ' άλλα απαθής δεν ξέχασε ποτέ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και την άρνηση της πολιτείας (εννοώ και τις τρεις εξουσίες) να υπακούσει στην λαϊκή εντολή και θέληση;μήπως η διαπραγμάτευση για το όνομα είναι απλά μια από τις τελευταίες σταγόνες πριν ξεχειλίσει το ποτήρι;
Στα μάτια ενός ψύχραιμου παρατηρητή είναι καθαρό ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού πέρα από την οργή που κρύβει έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Έχει πάψει να έχει εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα και μπορώ να πω με σχετική σιγουριά τα αποστρέφεται. Όπως αποστρέφεται και κάθε τι που συνηγόρησε για να φτάσει στη κατάσταση που βρίσκεται τώρα.
Με άλλα λόγια δεν χαλιναγωγείται και δεν μπορεί να ελεχθεί εύκολα.
Μοιάζει με ένα ορμητικό ποτάμι που φουσκώνει συνεχώς και πλησιάζει στο κρίσιμο σημείο όπου κανένα ανθρώπινο κατασκεύασμα δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή του. Όπως είναι γνωστό όταν πλημμυρίζει ένα ποτάμι η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη.
Θεωρώ ότι θα ήταν επιεικώς αφελές αν συνεχίσουν οι "αρμόδιοι" και τα όργανά τους να χαρακτηρίζουν όλους αυτούς που βγήκαν στη Θεσσαλονίκη και θα βγουν και αύριο στην Αθήνα ως γραφικούς, εθνικιστές, ακροδεξιούς,χριστιανοταλιμπάν, χρυσαυγίτες, πατριδολάγνους και πατριδοκάπηλος. Το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να έχουν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα.
Ας αφήσουν λοιπόν τις τετριμμένες αποτυχημένες συνταγές και τις γραφικότητες και ας προσεγγίσουν με σοβαρότητα και σεβασμό το λαό και να αφουγκρασθούν τι θέλει.
Επίσης θα ήταν πολύ χρήσιμο να αναρωτηθούν για το ποιος χρηματοδοτεί αυτές τις κινητοποιήσεις.
Μη προσπαθείτε να φοβίσετε το λαό για να πάψει να διαμαρτύρεται αλλά προσεγγίστε τον και ακούστε τον. Ακούστε τον πραγματικά.
Όσο για την απάντηση στην καθόλου ρητορική ερώτηση που είναι και ο τίτλος του άρθρου, ας τη δώσετε εσείς αγαπητοί φίλοι και φίλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου