Με τον επαγγελματικό αθλητισμό έχω κόψει κάθε επαφή εδώ και χρόνια. Τους λόγους τους έχω πει σε προηγούμενες αναρτήσεις. Ο αθλητισμός για μένα είναι πάνω απ' όλα ήθος, ρομαντισμός, και εξάντληση των προσωπικών ορίων, σωματικών και ψυχικών μέσα στα πλαίσια του "ευ αγωνίζεσθε". Θεωρώ τα προαναφερόμενα έχουν γίνει σπάνια ή έχουν εξαφανιστεί στο βωμό της σκοπιμότητας που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως βιομηχανικό προϊόν που σκοπό έχει να αποφέρει οικονομικά και όχι μόνο, οφέλη σε αυτούς που κινούν τα νήματα έξω από τους αγωνιστικούς χώρους.Όμως φέτος το καλοκαίρι ένας επαγγελματίας παίκτης με έκανε να στραφώ για λίγο προς το μπάσκετ, αφού πραγματοποίησε την σημαντικότερη μεταγραφή που έχει γίνει ποτέ στο ελληνικό μπάσκετ. Μη περιμένετε να ακούσετε ότι κάποιος από τους υπέρλαμπρους του NBA μεταγράφηκε σε μια ελληνική ομάδα. Όχι! δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη συνέβη κάτι λαμπρότερο. Ένας μεγάλος παίκτης που πάτησε τα 36 του χρόνια, ο Αντώνης Φώτσης, πήρε μια πρωτοφανή απόφαση. Αφού δεν έγινε σεβαστή η επιθυμία του από την διοίκηση του Παναθηναϊκού, να τερματίσει την καριέρα του φορώντας την φανέλα της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε αποφάσισε, απορρίπτοντας δελεαστικές προτάσεις από άλλες επαγγελματικές ομάδες της Ελλάδας και του εξωτερικού, να αγωνιστεί στην ταπεινή ερασιτεχνική κατηγορία Α' ΕΣΚΑ(Ενωση Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Αθηνών) με τα χρώματα της ομάδας του Ηλυσιακού, όπου και έκανε τα πρώτα του βήματα στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης.
Η απόφαση από μόνη της μπορεί να είναι εντυπωσιακή αλλά αυτό που πραγματικά την κάνει πολύτιμη και συγκινητική είναι η αιτιολόγησή της από τον ίδιο τον παίκτη. Διαβάστε το κείμενο που δημοσιοποίησε ο Αντώνης Φώτσης . Προσωπικά δεν έχω λόγια να σχολιάσω. Όσο για τον επίσημο Παναθηναϊκό, τι να πω... δεν αρκεί να λέγεσαι μεγάλος και ιστορικός σύλλογος, πρέπει ταυτόχρονα και να το δείχνεις με τις πράξεις σου. Διαβάστε την ανακοίνωση- μνημείο του Φώτση:
«Ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια. Προτιμούσα να λειτουργώ με πράξεις και αποφάσεις, που σημάδεψαν τη ζωή και την καριέρα μου. Σε αυτή την 20ετή επαγγελματική διαδρομή έδωσα, αλλά και πήρα, τα πάντα.
Δημιούργησα ισχυρές φιλίες, που αντέχουν στον χρόνο, συνεργάστηκα με σπουδαίους συμπαίκτες και προπονητές, τους οποίους σεβάστηκα και με σεβάστηκαν. Έπαιζα πάντα με την καρδιά μου. Δεν κορόιδεψα ποτέ.
Αισθάνομαι ότι συνέβαλα κι εγώ, ώστε να κατακτηθούν σημαντικοί τίτλοι σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, οι οποίοι έδωσαν χαρά στον κόσμο και δημιούργησαν νέες γενιές αθλητών και μπασκετόφιλων.
Ξεκίνησα παιδάκι 16 ετών στον Παναθηναϊκό και χωρίς να το καταλάβω πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια. Αγάπησα την πράσινη φανέλα, δεν το έκρυψα ποτέ, ούτε όμως το «πούλησα», και είχα την τύχη να αγωνιστώ στο ΝΒΑ και σε ιστορικές ομάδες της Ευρώπης. Σε προσωπικό επίπεδο, έγινα πατέρας και αυτό το συναίσθημα δεν συγκρίνεται με τίποτε.
Δημιούργησα την οικογένειά μου, η οποία ήταν για μένα ο σταθερός συνοδοιπόρος στα εύκολα και στα δύσκολα. Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια Γιαννακόπουλου, που και εκείνη με αντιμετώπισε σαν παιδί της, προσφέροντάς μου όλα όσα θα ήθελε ένας αθλητής.
Έπειτα από αρκετή σκέψη αποφάσισα ότι ήλθε η στιγμή να γράψω τους τίτλους τέλους της επαγγελματικής διαδρομής. Έδωσα ό,τι είχα να δώσω και από τη στιγμή, που δεν ήταν γραφτό να αποσυρθώ ως παίκτης του Παναθηναϊκού, δεν θα ήθελα να συνεχίσω επαγγελματικά σε κάποιον άλλο ελληνικό ή ευρωπαϊκό σύλλογο. Για μένα, όμως, το μπάσκετ δεν τελειώνει εδώ. Θα συνεχίσω να το κάνω σε ερασιτεχνικό επίπεδο και έτσι αποφάσισα να αγωνιστώ φέτος στον Ηλυσιακό, την ομάδα που με ανέδειξε και έχει συνδεθεί στο παρελθόν και με τον πατέρα μου. Αφήνω οριστικά πίσω μου τον πρωταθλητισμό, αλλά θα συνεχίσω το αγαπημένο μου άθλημα για όσο ακόμη το λέει η καρδιά μου.
Με τιμή, Αντώνης Φώτσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου