Το καλοκαίρι πλησίαζε και είχαν αρχίσει δειλά -δειλά οι πρώτες συζητήσεις για μια εβδομαδιαία απόδραση από την καθημερινή μίζερη ρουτίνα της Αθήνας. Οι διακοπές τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο δύσκολο να πραγματοποιηθούν λόγω της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Για πολλούς ίσως, να αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός.Η ζωή όμως χρειάζεται θάρρος και θράσος θα έλεγα και θα πρέπει πάντα να καταφέρνουμε, όσο μπορούμε βέβαια, να μη το βάζουμε κάτω και να προσφέρουμε ένα δροσερό δώρο ξεκούρασης και ανεμελιάς στον εαυτό μας που κατά τη γνώμη μου δεν είναι πολυτέλεια αλλά ζωτικής σημασίας,ειδικά για τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Με γνώμονα τα παραπάνω και με το θερμόμετρο να αρχίζει να ανεβαίνει επικίνδυνα άρχισαν να πέφτουν στο τραπέζι διάφορες ενδιαφέρουσες προτάσεις. Η επιλογή του προορισμού δεν ήταν εύκολη υπόθεση αφού εξαρτώταν από πολλές παραμέτρους που έπρεπε να συνυπολογιστούν. Παράμετροι όπως η απόσταση, ο προϋπολογισμός, η ποιότητα του τόπου, τα καταλύματα,οι παραλίες, η διατροφή, κλπ.
Η Ελλάδα-ευτυχώς- διαθέτει ακόμα έναν ικανοποιητικό αριθμό μαγευτικών τόπων-"καταφυγίων" που μπορεί να βρεθεί κάποιος χωρίς να είναι απαραίτητο να ξοδέψει πολλά χρήματα ( τα οποία όλο και σπανίζουν).
Ένας τέτοιος τόπος επιλέχθηκε φέτος. Πρόκειται για την Σκύρο.
Αν και είναι το μεγαλύτερο νησί των Σποράδων είναι το λιγότερο γνωστό από αυτές αν και διαθέτει σημαντικά πλεονεκτήματα για ποιοτικές και σαφώς οικονομικότερες διακοπές.
Οδήγησα χαλαρά από την Αθήνα και σε 2,5 ώρες βρέθηκα στην Κύμη. Εκεί περίμενε ο "Αχιλλέας" το μοναδικό πλοίο που συνδέει το νησί με τον Εύβοια το οποίο σε 1 ώρα και 40 λεπτά σε μεταφέρει στο λιμάνι της Σκύρου την Λιναριά. Κόστος 98 ευρώ μετ΄επιστροφής (2 άτομα και αυτοκίνητο).
Μπαίνοντας στο μικρό λιμάνι του νησιού με τον "Αχιλλέα" σε περιμένει η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Στην αριστερή πλευρά του λιμανιού μερικές δεκάδες μέτρα από το καράβι, υπάρχει το μπαρ σήμα κατατεθέν του νησιού, ο Κάβος. το οποίο καταλαμβάνει αμφιθεατρικά μια βραχώδη πλευρά. Από εκεί λοιπόν ακούγεται καθ όλη τη διάρκεια της εισόδου του καραβιού το μουσικό θέμα από την ταινία του Κιουρμπικ :2001 Οδύσσεια του Διαστήματος. Με αυτό τον τρόπο καλωσορίζει ο ιδιοκτήτης του μπαρ τους επισκέπτες του νησιού. Κατά το βραδινό δρομολόγιο μοιράζονται στους θαμώνες τα στικς των γενεθλίων που αστραποβολούν τα οποία ανάβουν και συνοδεία με τη μουσική υποδέχονται τους επισκέπτες. Μια μοναδική υποδοχή που δεν συναντάς πουθενά αλλού.
Οδηγώντας από την Λιναριά μέσα σε περίπου τρία τέταρτα της ώρας βρίσκεσαι στο πιο απομακρυσμένο σημείο του νησιού.
Εγώ που είχα επιλέξει ένα κατάλυμα στους Ασπούς χρειάστηκα δέκα λεπτά για να φτάσω. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να γράψω δυο λόγια για το οδικό δίκτυο.
Η Σκύρος διαθέτει καλό οδικό δίκτυο που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, με βασικό οδικό άξονα αυτόν που συνδέει τη Χώρα της Σκύρου με το λιμάνι της Λιναριάς.
Αφετηρία από τη Χώρα έχει και ο βόρειος οδικός άξονας με κατεύθυνση το αεροδρόμιο του νησιού, ο οποίος καταλήγει στην Ατσίτσα, στη δυτική ακτογραμμή και συνεχίζει νότια και νοτιοανατολικά, για να φτάσει στον Πεύκο και να συνδεθεί ξανά με τον δρόμο Χώρας - Λιναριάς, ολοκληρώνοντας μία κυκλική διαδρομή.
Από τον οικισμό Ασπούς υπάρχει οδική πρόσβαση στο Αχίλλι, και στη συνέχεια στο Καλικρί, για να καταλήξει στον όρμο της Καλαμίτσας. Από την Καλαμίτσα υπάρχει παραλιακός δρόμος με κατεύθυνση τη Λιναριά. Ακόμη από την Καλαμίτσα, υπάρχει δρόμος προς το νότιο τμήμα του νησιού που οδηγεί στην περιοχή Τρεις Μπούκες και στη συνέχεια μέχρι το φάρο στο νοτιοανατολικό άκρο, ενώ διακλάδωση προς το βορρά οδηγεί στο βουνό του Κόχυλα(792 μ.) και το οροπέδιο του Αρη.
Οι επιλογές που προφέρονται για διαμονή στο νησί είναι πολλές με μεγάλη ποικιλία καταλυμάτων και τιμών που κυμαίνονται από 35-150 ευρώ την ημέρα. Όπως προείπα έμενα σε ένα διαμέρισμα το οποίο βρίσκονταν σε ένα κτήμα πάνω στη θάλασσα, στην παραλία της Ασπούς. Μια παραλία με άμμο που δεν ήταν οργανωμένη και είχε ελάχιστο κόσμο. Ήταν σχεδόν ιδιωτική και με γύρισε πίσω στις εποχές του ΄70 όταν ήμουν παιδί και χαιρόμουν τις παρθένες θάλασσες της πατρίδας μας. Περιττό να πω εδώ ότι ο κλιματισμός στο δωμάτιο δεν χρειάστηκε να λειτουργήσει ούτε ένα λεπτό ενώ η θέα από το δωμάτιο ειδικά το βράδυ με τον έναστρο ουρανό ήταν απερίγραπτη,ενώ ο ήχος της θάλασσας γαληνεύει τις αισθήσεις. Παρόλο που έμεινα μόλις μια βδομάδα νόμισα ότι είχα μείνει το διπλάσιο.
Η Σκύρος είναι αυτάρκης ως τόπος αφού διαθέτει σημαντική κτηνοτροφία, αλιεία, διαθέτει εκλεκτά κτηνοτροφικά-γαλακτοκομικά προϊόντα,κηπευτικά και φυσικά εξαιρετικό θυμαρίσιο μέλι. Αυτή η ποιοτική αυτάρκεια αντικατροπτίζεται στα μαγαζιά εστίασης που δύσκολα θα βρεις κάποιο που θα σε δυσαρεστήσει.Όπου και να βρεθεί κάποιος, σε όποια γωνιά του νησιού θα βρει να φάει καλά και σχετικά οικονομικά.
Η μορφολογία της Σκύρου είναι ποικιλόμορφη. Το βόρειο μέρος σκεπάζεται από πυκνά πευκοδάση που καταλήγουν στη θάλασσα θυμίζοντας έντονα τα τοπία της Βόρειας Εύβοιας και της Σκοπέλου,ενώ το νότιο τμήμα θυμίζει τις Κυκλάδες με άγρια βραχώδη όψη. Αξίζει μια επίσκεψη στο οροπεδίου του Άρη στον ψηλότερο βουνό του νησιού τον Κόχυλα. Εκεί αν είναι κάποιος τυχερός θα συναντήσει ελεύθερα κοπάδια από τα περίφημα αλογάκια της Σκύρου (Equus Cabalus Skyriano) μια πανάρχαια ελληνική ράτσα που οι ρίζες της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Επίσης στο ίδιο σημείο υπάρχουν κοπάδια από κατσίκια που βρίσκονται σε σχεδόν ημιάγρια κατάσταση. Εδώ θα συναντήσει κάποιος και πουρνάρια τα οποία μοιάζουν με μπονζάι. Μόνο που ο δημιουργός τους δεν είναι ένας πολύπειρος Ιάπωνας κηπουρός αλλά η ίδια η φύση. Παρά την αγριότητα του τοπίου εδώ στο Άρη θα συναντήσετε και μικρά δάση σφενδάμων. Και μια που αναφέρομαι στην χλωρίδα και την πανίδα θα κάνω μνεία και σε μια βραχονησίδα που απέχει κάπου 4 μίλια από το νησί και αποτελεί μυστήριο για τους φυσιοδίφες αφού πάνω του παρατηρούνται φαινόμενα γιγαντισμού. Σε αυτή την ακατοίκητη βραχονησίδα ενδημεί η σαύρα της Σκύρου η οποία όμως έχει τετραπλάσια διάσταση από το κανονικό. Το ίδιο φαινόμενο όμως παρατηρείται και στα κρίταμα, τα ραδίκια ,τα πράσα και το χαμομήλι.
Επιστρέφω όμως στο νησί και στις παραλίες του. Υπάρχουν περί τις σαράντα παραλίες από τις οποίες οι περισσότερες είναι προσβάσιμες με αυτοκίνητο και έχουν τέτοια ποικιλία μορφολογίας που μπορούν να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα. Σε αρκετές από αυτές υπάρχουν γραφικά ταβερνάκια που μπορεί κάποιος να γευματίσει χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία.
Οι κάτοικοι του νησιού είναι φιλόξενοι και μάλιστα πρόθυμοι να σου ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους για να θαυμάσεις και να φωτογραφίσεις το παραδοσιακό σκυριανό παραδοσιακό του διάκοσμο. Το σκυριανό παραδοσιακό σπίτι που πολλοί διατηρούν με ευλάβεια μέχρι τις μέρες είναι από τα ομορφότερα της Ελλάδας. Δεν θα ήταν υπερβολικό αν έλεγα ότι όταν μπαίνεις σε αυτό αισθάνεσαι οτι βρίσκεσαι σε μουσείο λαϊκής τέχνης. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Τα σκυριανά σκαλιστά έπιπλα; τα υφαντά; τα χαλκώματα; τα κεραμικά; τα ξύλινα πατάρια; Μια βόλτα στα σοκάκια της χώρας θα επιβεβαιώσει τα παραπάνω.
Η νυκτερινή ζωή δεν έχει σχέση με αυτό το μπάχαλο που γίνεται στη Μύκονο ή την Πάρο.Ελάχιστα μικρά μπαράκια που συνήθως κλείνουν στις 2 το πρωί. Είπαμε έρχεσαι εδώ για να αποδράσεις από τους ξέφρενους ρυθμούς της πόλης και όχι να μεταφέρεις την πόλη εδώ.
Νομίζω ότι έγραψα αρκετά και δεν θέλω να κουράσω. Ελπίζω να σας έδωσα το ερέθισμα για να ανακαλύψετε και τα υπόλοιπα, που είναι αρκετά. Εγώ πάντως προγραμματίζω να ξαναβρεθώ στην Σκύρο τις Απόκριες όπου γίνεται τρελό γλέντι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου