Άλλο ένα μνημόνιο, του οποίου το κείμενο έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή θα ψηφιστεί χωρίς κανένα ενδοιασμό από τους πρόθυμους του προτεκτοράτου. Η συνταγή τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς η ίδια. Οι τάχα στενοχωρημένοι βουλευτές με τις παχυλές και προκλητικές αποζημιώσεις και την συμβολική ελάχιστη φορολόγηση, επικυρώνουν τάχα με βαριά καρδιά, τα νέα αιματοβαμμένα μέτρα που επιβάλλουν οι "δανειστές".Το επιχείρημα που προβάλλουν, ότι τάχα το κάνουν για να σωθεί η πατρίδα, έχει κακοφορμίσει και μυρίζει περισσότερο και από ψοφίμι. Απέναντι στους δήθεν "εθνοπατέρες" με τις γεμάτες τσέπες και τις χορτάτες κοιλιές, στέκεται απαθής ένας λαός που στην πλειοψηφία του εξαθλιώνεται μέρα με τη μέρα.
Η μοναδική αντίδραση εκδηλώνεται συνήθως μέσω του διαδικτύου, όπου αρπαγμένοι πολίτες λιώνουν τα πληκτρολόγια εκτονώνοντας με αυτό τον τρόπο την οργή τους σε αυτόν τον αργό θάνατο που τους έχουν επιβάλλει. Δηλαδή μια ανώδυνη και ασφαλής για τους απέναντι διαμαρτυρία, που δεν έχει κανένα αποτέλεσμα πέρα της παροδικής ψυχικής εκτόνωσης του πληκτρολογούντα. Για να ολοκληρωθεί το σκηνικό οι ανύπαρκτες εδώ και χρόνια απαξιωμένες μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις διοργανώνουν μια συμβολική 24ωρη απεργία την παραμονή της ψήφισης του 4ου μνημονίου που μοιάζει περισσότερο με μια εκδήλωση υποδοχής του παρά για μια πραγματική αντίδραση μπροστά στο νέο σφαγείο που στήνεται.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το κακό είναι μόνο η απεργία διαρκείας,η αντίσταση και η ανυπακοή. Όμως κανείς δεν έχει τη διάθεση να πράξει κάτι περισσότερο από ότι έχει πράξει μέχρι τώρα.
Θα κάτσει να αποδεχτεί το νέο μνημόνιο με σκυμμένο το κεφάλι. Άντε να τα βάλει λίγο με το κακό του ριζικό και να ρίξει το φταίξιμο στους "άλλους" όπως οι θαμώνες της υπόγειας ταβέρνας που περιγράφει ο Βάρναλης στο ποίημα του οι Μοιραίοι.
Μήπως όμως ήρθε η ώρα να πράξουμε τα αυτονόητα; Μήπως ήρθε η ώρα να βγούμε και πάλι στις πλατείες; Χωρίς κομματικές ταμπέλες και κάθε λογής κηδεμόνες; Μήπως θα πρέπει να αποδώσουμε στον εαυτό μας αυτό που του χρωστάμε και το οποίο το άρπαξαν κάποιοι με την βία;
Στις 17 Μαΐου ημέρα ψήφισης του 4ου μνημονίου κάποιοι θα ξανασυνατηθούν στις πλατείες μήπως πρέπει να είμαστε και εμείς εκεί;
Ακολουθεί το κάλεσμα τους
Όλοι και όλες στο Σύνταγμα
Όλοι και όλες στις πλατείες των πόλεων της Ελλάδας.
Πέμπτη 18/5 – 7 μ.μ.
Αντίσταση και Ανυπακοή στα μέτρα όπως ορίζει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το κακό δεν θα σταματήσει, αν δεν το σταματήσουμε. Παίξανε πολλοί με τα όνειρα του Ελληνικού Λαού. Δεν πάει, όμως, άλλο. Δεν μπορεί ο Λαός αυτός να είναι μια ζωή χαμένος στην απογοήτευσή του.
Δεν είναι δυνατόν μια ζωή να του λένε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα και να περνάνε τα πάντα. Ότι μια μικρή χώρα δεν μπορεί χωρίς τον κηδεμόνα της και τον Γερμανό της και να τον βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στην κατοχή και την Γερμανο-αμερικανοκρατία. Αυτές οι αντιλήψεις είναι ο ορισμός του ραγιαδισμού και της άνευ όρων παράδοσης. Φτάνει πια.
Συνεχίζουμε! Πριν έξι ακριβώς χρόνια, τούτες τις μέρες, ήρθαν αυθόρμητα και μαχητικά στο προσκήνιο οι πλατείες ενάντια στα μνημόνια. Οι πλατείες, που δεν πρόδωσαν, δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα. Άλλοι τις αδειάσανε. Όμως τώρα ήρθε ξανά η ώρα οι πλατείες να ξαναγεμίσουν από τα ανεκπλήρωτα όνειρα των πολιτών. Ήρθε η ώρα οι πλατείες να ξαναγεμίσουν με την αγανάκτηση και την οργή μας.
Τώρα όλοι και όλες, ακόμα κι αυτοί που είχαν ξεγελαστεί, είναι σοφότεροι και πιο ώριμοι. Συνεχίζουμε, λοιπόν, πιο ενωμένοι και πιο μαχητικοί και κυρίως πιο αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε την εν λευκώ ανάθεση και την ερήμην μας λήψη αποφάσεων, που πάντα καταλήγουν εναντίον μας.
Όλοι και όλες θα είμαστε στην πλατεία, για να μην περάσουν τα μέτρα. Όλοι και όλες καλούμαστε όπως ορίζει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος σε μια οργανωμένη αντίσταση και ανυπακοή στην επιβολή των μέτρων, για να κερδίσουμε την πατρίδα μας και την αξιοπρέπειά μας, για να σταματήσουμε την λιτότητα, την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση.
Για μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χωρίς λιτότητα, χωρίς κατοχή, χωρίς προστάτες. Για μια Ελλάδα λεύτερη, κυρίαρχη, ανεξάρτητη, αντιιμπεριαλιστική και πραγματικά δημοκρατική με το Λαό και τα νιάτα της αφεντικά στον τόπο μας.
Το κείμενο προσυπογράφουν οι :
Γιώργος Βήχας, καρδιολόγος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, εκ των εμπνευστών και ιδρυτών του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού.
Αποστόλης Δεδουσόπουλος, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Γεώργιος Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών
Περικλής Κοροβέσης, Συγγραφέας – Δημοσιογράφος – Ακτιβιστής
Γιάννης Κουζής, καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων Παντείου Πανεπιστημίου
Σπύρος Λαβδιώτης, Οικονομολόγος, συγγραφέας, πρώην στέλεχος της κεντρικής τράπεζας του Καναδά
Νίκος Μαγδαληνός, Ηθοποιός
Γιάννης Μαύρος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα
Ναταλία Μηνιωτή, Διδάκτωρ Θεατρολόγος
Μαρία Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, Οικονομολόγος, τ. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη, συνεργάτης του ΟΟΣΑ, τιμηθείσα επανειλημμένα από διεθνείς οργανισμούς για τη δουλειά της
Γιώργος Ξένος, Ζωγράφος
Δημήτρης Παλαιοχωρίτης, Ηθοποιός, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος
Μάνια Παπαδημητρίου, Ηθοποιός
Χρήστος Παπαθεοδώρου, καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου
Γιάννης Ραχιώτης, Δικηγόρος
Γιώργος Ρωμανιάς, Νομικός
Σπύρος Σακελλαρόπουλος, καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου
Άρης Σκιαδόπουλος, Δημοσιογράφος
Μάνος Σπυριδάκης, Επίκουρος καθηγητής κοινωνικής και εκπαιδευτικής πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
Στάθης Σταυρόπουλος, Σκιτσογράφος
Δημήτρης Τραυλός – Τζανετάτος, ομότιμος καθηγητής Εργατικού Δικαίου Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου