ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΡΙΦΘΗΚΕ

 

Το 1956, η εταιρεία αεροσκαφών Grumman δοκίμαζε το νέο της μαχητικό, το F-11 Tiger, στα ανοικτά των ακτών της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Το F-11 Tiger ένα γρήγορο και ευκίνητο μαχητικό,  ήταν μόλις το δεύτερο υπερηχητικό  αεροσκάφος στο δυναμικό του Ναυτικού, ικανό να αναπτύξει ταχύτητα 843 μίλια την ώρα (Mach 1,1) και το πρώτο που κατασκευάστηκε από την εταιρεία Grumman.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956, το αεροσκάφος βρισκόταν στην 41η πτήση του για να εκτελέσει δοκιμές βολής υψηλής ταχύτητας με τα τέσσερα κανόνια Colt Mk 12 των 20 χιλιοστών. Ο πιλότος δοκιμών Tom Attridge πιλοτάρει το αεροσκάφος στα 22.000 πόδια (~6,7 χλμ.), ο οποίος στη συνέχεια ενεργοποίησε τον μετακαυστήρα για να γίνει υπερηχητικός σε μια βουτιά 20 μοιρών για να εξαπολύσει μια ριπή τεσσάρων δευτερολέπτων στα 13.000 πόδια (~4 χλμ.). Αφού περίμενε λίγα δευτερόλεπτα για να κρυώσουν τα κανόνια, εξαπέλυσε μια δεύτερη ριπή. Ωστόσο, λίγο μετά την ολοκλήρωση της βολής, το αεροσκάφος του δονήθηκε βίαια, με το μπροστινό παρμπρίζ να θρυμματίζεται και τον κινητήρα να αρχίζει να χάνει ισχύ. Αφού κατέβασε το σύστημα προσγείωσης, ο κινητήρας έχασε ξαφνικά όλη την ισχύ του και ο Attridge αναγκάστηκε να κάνει αναγκαστική προσγείωση λιγότερο από ένα μίλι πριν από τον διάδρομο και κατάφερε να ξεφύγει από το φλεγόμενο αεροσκάφος του παρά κάποιους τραυματισμούς και διασώθηκε λίγο αργότερα.

 

Η έρευνα μετά τη συντριβή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το F11 αυτοκαταρρίφθηκε με τέσσερις βολές. Οι σφαίρες χτύπησαν τον μπροστινό κώνο, το παρμπρίζ, τον συμπιεστή του κινητήρα και την εισαγωγή αέρα. Κατά την προσγείωση, όταν τα πτερύγια καταστροφής της αντώσης (spoiler) και το συστημα προσγείωσης ήταν εκτεταμένα, οι κραδασμοί ήταν αρκετοί για να μετακινήσουν  τη σφαίρα που είχε σφηνωθεί στην εισαγωγή αέρα, η οποία αναρροφήθηκε στον κινητήρα, προκαλώντας πλήρη απώλεια ισχύος

Το 1956, η εταιρεία αεροσκαφών Grumman δοκίμαζε το νέο της μαχητικό, το F-11 Tiger, στα ανοικτά των ακτών της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Το F-11 Tiger ένα γρήγορο και ευκίνητο μαχητικό,  ήταν μόλις το δεύτερο υπερηχητικό  αεροσκάφος στο δυναμικό του Ναυτικού, ικανό να αναπτύξει ταχύτητα 843 μίλια την ώρα (Mach 1,1).

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956, το αεροσκάφος βρισκόταν στην 41η πτήση του για να εκτελέσει δοκιμές βολής υψηλής ταχύτητας με τα τέσσερα κανόνια Colt Mk 12 των 20 χιλιοστών. Ο πιλότος δοκιμών Tom Attridge πιλοτάρει το αεροσκάφος στα 22.000 πόδια (~6,7 χλμ.), ο οποίος στη συνέχεια ενεργοποίησε τον μετακαυστήρα για να γίνει υπερηχητικός σε μια βουτιά 20 μοιρών για να εξαπολύσει μια ριπή τεσσάρων δευτερολέπτων στα 13.000 πόδια (~4 χλμ.). Αφού περίμενε λίγα δευτερόλεπτα για να κρυώσουν τα κανόνια, εξαπέλυσε μια δεύτερη ριπή. Ωστόσο, λίγο μετά την ολοκλήρωση της βολής, το αεροσκάφος του δονήθηκε βίαια, με το μπροστινό παρμπρίζ να θρυμματίζεται και τον κινητήρα να αρχίζει να χάνει ισχύ. Αφού κατέβασε το σύστημα προσγείωσης, ο κινητήρας έχασε ξαφνικά όλη την ισχύ του και ο Attridge αναγκάστηκε να κάνει αναγκαστική προσγείωση λιγότερο από ένα μίλι πριν από τον διάδρομο και κατάφερε να ξεφύγει από το φλεγόμενο αεροσκάφος του παρά κάποιους τραυματισμούς και διασώθηκε λίγο αργότερα έχοντας εγκαυματα και κατάγματα. Επέστρεψε στο πιλοτηριο μετά από έξη μήνες. 

Το ναυτικό αγόρασε μόλις 200 αεροπλάνα τα οποία αντικαταστάθηκαν αργότερα από τα F-4 II, λόγω των πολλών θανατηφόρων ατυχημάτων. Παρέμειναν στην υπηρεσία μέχρι το 1969 ως αεροσκάφη του σμήνους επιδείξεων Blue Angels

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ

Η έρευνα μετά τη συντριβή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το F11 Tiger αυτοκαταρρίφθηκε με τέσσερις βολές. Κατά την γρήγορη κάθοδό του, ο πιλότος είχε στην πραγματικότητα πετάξει πάνω στην τροχιά των βλημάτων που είχε ρίξει νωρίτερα.

Παρόλο που τα βλήματα είχαν προβάδισμα εκκίνησης (η ταχύτητα του αέρα του αεροσκάφους, συν την ταχύτητα στο στόμιο των βλημάτων), επιβραδύνθηκαν γρήγορα λόγω της οπισθέλκουσας που διέρχεται από τον περιβάλλοντα αέρα. Τα βλήματα επιβραδύνθηκαν, το Tiger επιταχύνθηκε και τα δύο ξανασυναντήθηκαν στον ουρανό, με μοιραίες (για το αεροσκάφος) συνέπειες.

 Τα βλήματα χτύπησαν τον μπροστινό κώνο, το παρμπρίζ (windshield -ανεμοθραυστης), τον συμπιεστή του κινητήρα και την εισαγωγή αέρα. Κατά την προσγείωση, όταν τα πτερύγια καταστροφής της αντώσης (spoiler) και το συστημα προσγείωσης ήταν εκτεταμένα, οι κραδασμοί ήταν αρκετοί για να μετακινήσουν  τη σφαίρα που είχε σφηνωθεί στην εισαγωγή αέρα, η οποία αναρροφήθηκε στον κινητήρα, προκαλώντας πλήρη απώλεια ισχύος.

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Πολύ πριν την μινωική εποχή, δυο χιλιετίες πριν ο Σόλων και ο Κλεισθένης θέσουν τα θεμέλια αθηναϊκής δημοκρατίας , πέντε χιλιετίες από σήμερα, στο νησί της Λήμνου οι άνθρωποι κατάφεραν,χωρίς ανάκτορα και βασιλιάδες να συνομιλήσουν, να εκθέσουν τη βούλησή τους για τα κοινά και να συναποφασίσουν για την πόλη τους, απλά και ανθρώπινα δίνουν ένα πανανθρώπινο μηνυμα σε μας που θαμπωνόμαστε από τις τεχνολογίες αιχμής ,τεχνητές νοημοσύνες και άλλες λαμπερές γυάλινες χάντρες για ιθαγενείς.

Ακολουθεί μια παρουσίαση του "ταπεινού" οικισμού της Πολιόχνης της Λήμνου.

 

 

Ο οικισμός της Πολιόχνης, στην ανατολική ακτή της Λήμνου, θεωρείται ως ένα από τα μεγάλα πρωτο αστικά κέντρα της πρώιμης εποχής του Χαλκού και οφείλει την ανάπτυξή του στον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε στη διακίνηση του διαμετακομιστικού εμπορίου με τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, τα απέναντι μικρασιατικά παράλια, τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας και τα νησιά των Κυκλάδων. Στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, γνώρισε τόσο μεγάλη άνθηση, ώστε η Πολιόχνη να θεωρείται σήμερα η αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης με πρώιμη μορφή κοινωνικής και αστικής οργάνωσης. Κατά την ίδρυσή του κατά την Τελική Νεολιθική ο οικισμός καταλαμβάνει περιορισμένη έκταση. Στη συνέχεια, αυξάνει σε έκταση και πληθυσμό, οχυρώνεται από την πλευρά της στεριάς με ισχυρό τείχος και αποκτά υψηλό βαθμό χωροταξικής οργάνωσης. Η ανάπτυξη του οικισμού διήλθε μέσα από επτά διαφορετικά οικονομικά στάδια, τα οποία συμβολίστηκαν με χρώματα:

Κατά τη ''μελανή περίοδο'' (3700-3200 π.Χ.) στο μέσον του λόφου αναπτύχθηκε μικρός οικισμός από κυκλικές καλύβες με τοίχους από ξύλα και καλάμια που στηρίζονταν σε λίθινη υποδομή.

Ο μεταγενέστερος οικισμός που ανήκει στην ''κυανή περίοδο'' (3200-2700 π.Χ.) , μεγαλώνει σε έκταση και οχυρώνεται από την πλευρά της στεριάς. Οι καλύβες αντικαθίστανται από αψιδωτές και εν συνεχεία από ορθογώνιες επιμήκεις οικίες. Δημιουργείται στα νοτιοδυτικά μια κύρια πύλη εισόδου προς τον οικισμό που διατηρείται έως και την ''κίτρινη περίοδο'' και οδηγεί σε δύο αντικρινά σύγχρονα επιμήκη δημόσια οικοδομήματα. Το πρώτο είναι το λεγόμενο ''βουλευτήριο''. Την άποψη ότι προοριζόταν για τη συνάθροιση των ''προκρίτων'' της Πολιόχνης ενισχύει η αποκάλυψη βαθμίδων στη δυτική και ανατολική εσωτερική του πλευρά. Το παραπάνω κτίσμα καταλαμβάνει έκταση μεγαλύτερη των 50 τ.μ. και υπολογίζεται ότι φιλοξενούσε αριθμό 50 ατόμων. Το αντίστοιχό του προς βορρά κτήριο που προσαρτάται στη νότια πλευρά του τείχους της πόλης, έχει ερμηνευθεί ως ''κοινοτική σιταποθήκη'' με χωρητικότητα αποθήκευσης 260 κ.μ. περίπου.

Κατά την ''πράσινη περίοδο'' (2700-2400 π.Χ.) παρατηρείται πληθυσμιακή ανάπτυξη με αποτέλεσμα την εξάπλωση της πόλης στην βόρεια πλευρά του λόφου όπου και κατασκευάζεται αναλημματικός τοίχος. Επίσης ο οικισμός τειχίζεται και από τη δυτική πλευρά, ενώ στο προϋπάρχον τμήμα του τείχους διαπιστώνονται προσθήκες και μετασκευές όπως η οικοδόμηση προπυλαίων στην κύρια πύλη του. Τέλος δημιουργείται οδικό δίκτυο και ανοίγονται πλατείες με δημόσια πηγάδια.

Στην ''ερυθρά περίοδο'' (2400-2200 π.Χ.), ο οικισμός συρρικνώνεται, καταλαμβάνοντας μόνο το βόρειο τμήμα του κεντρικού λόφου. Ωστόσο, τότε πρωτοεμφανίζονται τα ''μέγαρα'', μνημειώδεις οικίες ορθογώνιας κάτοψης.

Στην ''κίτρινη περίοδο'' (2200-2100 π.Χ.), ο οικισμός καταλαμβάνει έκταση περίπου 20.000 τ.μ., δηλαδή μειώνεται κατά 10.000 τ.μ. συγκριτικά με τη μεγαλύτερη περίοδο ακμής του. Το οδικό δίκτυο αυτής της περιόδου είναι το καλύτερα σωζόμενο: από την κύρια οδό του οικισμού, που τον διασχίζει με κατεύθυνση από νότο προς βορρά, ξεκινούν πολυάριθμοι ελικοειδείς δρομίσκοι που οδηγούν στις διάφορες συνοικίες. Το σημαντικότερο κτίσμα της περιόδου είναι ένα οικοδομικό συγκρότημα (μέγαρο ''605''), με αποθηκευτικούς χώρους που δέσποζε στην κεντρική δημόσια πλακόστρωτη πλατεία του οικισμού. Η ανεπανόρθωτη καταστροφή του οικισμού προήλθε από τον σεισμό που τον έπληξε στα 2100 π.Χ.

Στις περιόδους ''καστανή'' και ''ιώδη'' (2000-1200 π.Χ.) δεν υπάρχουν πλέον ενδείξεις οργανωμένου οικισμού, καθώς τα οικοδομικά λείψανα είναι ελάχιστα. Ίσως πρόκειται για εγκατάσταση περιορισμένης έκτασης που δε θυμίζει σε τίποτα τον μνημειακό χαρακτήρα του οικισμού των προηγούμενων περιόδων.

      πηγές : https://www.poliochne.gr/ ,      http://odysseus.culture.gr/                                                                                                                                                                                          

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Με αφορμή τη βεβήλωση του αγάλματος του Κατσαντώνη από ένα έφηβο που δεν γνωρίζει σε τι χώμα πατά, αναρτώ ένα κείμενο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη αφιερωμένο στη μνήμη του προεπαναστατικού ήρωα-μάρτυρα Αντώνη Κατσαντώνη (Αντώνης Μακρυγιάννης 1775 -1808).

Ανθηρά και αειθαλής διατηρείται πάντοτε η μνήμη του Κατζαντώνη, πάμπολλοι δε των επιβιωσάντων αυτού ομηλίκων ενθυμούνται ακόμη την ανέκφραστον τόλμην του προσώπου του, την ευκαμψίαν των μελών του και την απαραδειγμάτιστον ωκύτητά του. Απίστευτα και πολυειδή είναι τα τολμήματα του Κλέφτου τούτου κατά του Αλή Πασά, όστις έβλεπε πάντοτε και πανταχού ως φάσμα ενώπιόν του τον ατρόμητον αθλητήν.
Ο Βελή Γκέκας, Αλβανός υπό την υπηρεσίαν του σατράπου, επίφοβος εις πάντας, τολμητίας και αιμοβόρος, είχεν αποκλειστικώς αφιερωθή εις την καταδρομήν του ακαταμαχήτου Κατζαντώνη. Αλλά και ούτος δεν διέφυγε τον θάνατον, φονευθείς υπό του ήρωός μας εις την εν Κρύα Βρύση αείμνηστον συμπλοκήν.
Δύο δημοτικά άσματα αφιερώθησαν εις το ανδραγάθημα τούτο παρά του ανωνύμου και μεγάλου ποιητού ημών, του λαού. Αλλ’ ούτε ήκουσα, ούτε ανέγνωσα έτερον, ένθα να εξυμνείται άλλος τις των τοσούτων του ήρωος άθλων.
Πολλάκις το πλήθος των εχθρών τον ηνάγκαζε να εισέρχεται εις Λευκάδα ως εις άσυλον και πολλοί των φίλων μου ενθυμούνται αυτόν ακόμη καθήμενον επί της χλόης, έχοντα εις το πλευρόν του τον πελώριον Λεπενιώτην και περιστοιχιζόμενον υπό των συνεταίρων αυτού λύκων και τίγρεων. Τα όπλα του ήσαν πολυτελέστατα· μαύρη εκ της πολυχρονίου τριβής η φουστανέλα, πανταχού του σώματός του έλαμπεν ο χρυσός και ο άργυρος. Αναστήματος μετρίου, το όμμα του ήτο κεραυνός. Μέλας, μακρός και δασύς ο μύσταξ, οφρείς νεφελώδεις, γλυκία και αρμονικωτάτη η φωνή του.
Αλλά πώς να μη διαμνημονεύση τις ότι κατά το 1805 και 1806 συνήλθον εις Λευκάδα άπαντες οι διασημότεροι αρματολοί της Αιτωλίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας υπακούοντες εις την φωνήν εκείνου, ούτινος εν τη καρδία ενεφώλευεν έκτοτε η ιδέα της ελληνικής ανεγέρσεως και όστις απήλαυσεν είκοσι πέντε περίπου έτη μετά ταύτα εντός ναού ορθοδόξου εν Ναυπλίω βραβείον της προς το έθνος αγάπης του μάχαιραν και μόλυβδον;

Τότε οι λεοντοκάρδιοι εκείνοι ανεγνώρισαν ομοθυμαδόν την υπεροχήν του Κατσαντώνη, ανακηρύξαντες αυτόν πολεμάρχον και παντός ανδρείου ανδρειότερον. Ωργανίζετο βεβαίως τότε και υπεθάλπετο υπ’ εξόχων ανδρών κίνημά τι κατά του Αλή, όστις εν Πρεβέζη, ώσπερ ελλοχών παρεφύλαττε και κατεσκόπευε πάντα των αρματολών τα κινήματα. Αλλ’ ο Κατσαντώνης, όστις δεν είχε μάθει ποτέ ν’ αριθμεί τους εχθρούς του, ώμνυεν επί της σπάθης του ότι με μόνα τα παλικάρια του ήθελε σύρη αιχμαλώτους εις Λευκάδα τας χιλιάδας των Αλβανών, τας οποίας ο Βεζίρης έντρομος επεσώρευσεν εν Αμβρακία.
Δυστυχώς κατά τας ημέρας εκείνας προσεβλήθη ο γενναίος υπό της φλογιάδος και ησθένησε βαρέως. Μόλις είχε συνέλθει ολίγον, μη δυνάμενος να υπομείνη πλέον την αδράνειαν, εις την οποίαν τον κατεδίκαζεν η ασθένεια, λάθρα ανεχώρησε μετά του αδελφού αυτού Γεωργίου, του επονομαζομένου Χασώτου, εις Άγραφα, βέβαιος ν’ αναλάβη την προτέραν ρώμην, άμα ήθελεν αναπνεύση τον ελεύθερον και καθαρόν αέρα των φιλτάτων αυτού ορέων. Διέμεινεν ημέρας τινάς εντός μονής θεραπευόμενος και περιθαλπόμενος υπό των αγίων εκείνων καλογήρων.
Αρματολοί και μοναχοί, ελευθερία και θρησκευτικόν αίσθημα, εχθροί των τυράννων και λειτουργοί της Θεότητος πρότερον και διαρκούσης της ελληνικής γιγαντομαχίας απαντώνται αμοιβαίως χειραγωγούμενοι, ενθαρρυνόμενοι, βοηθούμενοι.
Αλλ’ ο Κατσαντώνης, όστις εγνώριζεν ότι το πονηρόν όμμα του αδιαλλάκτου εχθρού του εισέδυε πανταχού, φοβούμενος ίσως προδοσίαν τινά, ασθενής έτι και πυρέσσων, παρήτησε το άσυλόν του και κατέφυγε μετά του Γεωργίου εις τι σπήλαιον απόκρυφον και άγνωστον τοις πάσιν. Είς μόνος ιερεύς (αισχύνομαι αναμιμνήσκων το κακούργημά του!) εισήρχετο εις το καταφύγιον εκείνο, προμηθεύων εις αυτούς τα προς το ζην, και ούτος επρόδωσε τους δύο αδελφούς.
Εξήκοντα Αλβανοί, έχοντες επί κεφαλής τον Ιουσούφ Αράπην, αίφνης περιεκύκλωσαν το σπήλαιον, ούτε ήθελον αρκέση αν ο Κατσαντώνης δεν ησθένει βαρέως. Εις την δεινήν αυτήν θέσιν ο Γεώργιος ήρπασεν επί των ώμων αυτού τον αδελφόν και εξήλθε του σπηλαίου φονεύων και τραυματίζων ανηλεώς τους πρώτους Αλβανούς, τους οποίους απήντησεν. Έδραμε προς το όρος φέρων πάντοτε το ιερόν εκείνο φορτίον και μαχόμενος και οπισθοχωρώνεφόνευε και άλλους των εχθρών, μέχρις ου ασθμαίνων και πληγωμένος ηχμαλωτίσθη, μη θελήσας να σωθεί παραιτών τον γλυκύτατον αυτού αδελφόν.

Αιωνία αυτών η μνήμη!

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ

Εσείς όπου τον είδετε ψηλά στα κορφοβούνια,

σταυραητοί και πέρδικες, ξηφτέρια, χελιδόνια,

ελάτε να του στήσετε τραγούδι μοιρολόγι.

Τον Κατσαντώνη πιάσανε, κλάψτε πουλιά μου, κλάψτε.

Ένας παπάς τον πρόδωκε! Μαχαίρι να του γένη

η κοινωνιά που το ’βαψε τ’ αφορεσμένο στόμα,

θηλειά κι αστρίτης στο λαιμό τ’ άγιο του πετραχήλι,

να μη βρεθή πνευματικός να τον ξεμολογήση

κι αγαπημένα δάκτυλα τα μάτια του να κλείσουν!

Το γκαρδιακό τ’ αδέρφι του, ο Γιώργος ο Χασώτης,

έξυπνος ακουρμαίνεται, κοιμάτ’ ο Κατσαντώνης.

Η ευλογιά τον έψησεν, η θέρμη τον ανάφτει.

–Ξύπν’, αδερφέ μου, ξύπνησε στον ώμο να σε πάρω·

πλακώσανε οι λιάπιδες και θα μας πιάσουν σκλάβους.

–Τρέχ’, αδερφέ μου, γλίτωσε, μη με ψυχοπονιέσαι.

Κι αν μ’ αγαπάς και πιθυμάς να πάω φχαριστημένος,

κόψε μου το κεφάλι μου μη μου το πάρ’ ο Αράπης

και φέρ’ το πάνω στ’ Άγραφα, και διάλεξ’ ένα βράχο

και δος του το να το φορή, κορφή του να το κάμη,

να το φορή, να το βαστά σαν περικεφαλαία.

Έλ’, αδερφέ μου, γλήγορα, γλήγορα να με κόψης

να πάγω κει ψηλά ψηλά, να φύγω δώθε μέσα,

νάρχονται μαύρα σύγνεφα, νάρχοντ’ αστροπελέκια

να μου θυμάνε το καπνό, να μου θυμάν’ τη λάμψι

του τουφεκιού μου, π’ ορφανό στα χέρια σου θα μείνη.

Να τ’ αγαπάς, να το φιλής, να τόχεις σαν αδέρφι.

Ο Γιώργος εκατάλαβε πως τ’ ανεβαίν’ η θέρμη,

τον άρπαξε στον ώμο του κι απ’ τη σπηλιά πετιέται.

Επήρε τον ανήφορο, στο ξάγναντο προβαίνει,

εξήντα βλέπει Τσάμιδες που τον εκυνηγούσαν.

Κάθε φορά που σίμωναν, έστενε μετερίζι

του Κατσαντώνη το κορμί κι άδειαζε τ’ άρματά του.

Χαρά στη μάνα πόκανε παιδιά τέτοια λιοντάρια!

Έτσι κυνηγηθήκανε τα δυο πιστά τ’ αδέρφια,

όσο που βγήκε ο αυγερινός κι αχνίσανε τ’ αστέρια.

Τότε λαβώθηκε βαριά ο Γιώργος στο ποδάρι,

και τους επιάσαν ζωντανούς, στα Γιάννινα τους φέραν.

Και μιαν αυγή στον Πλάτανο, που από μικρό κλωνάρι

εχόντρυνε κι επλάτυνε, βυζαίνοντας το γαίμα,

την ώρα τους την ύστερη, βαριά σιδερωμένα

του Βάλτου, του Ξερόμερου τα δυο θεριά προσμένουν.

Χίλιων λογιώνε σύνεργα, δαυλιά, σφυρί κι αμόνι

σκόρπια στο χώμα βρίσκονται κι εκείνοι τα τηράνε.

Ο Γιώργος σαν κ’ εδάκρυσε για το γλυκό του αδέρφι.

Του Κατσαντώνη μια ματιά, κ’ εστρέφεψε το δάκρυ.

Κι εκεί που διηγούντανε τονα τ’ αδέρφι στ’ άλλο

τα περασμένα νιώτα τους, την κρύα τη βρυσούλα,

το φόβο του Αλήπασα, του Γκέκα τη λαχτάρα,

έξαφν’ αστράφτ’ ένα σπαθί και γέρν’ ένα κεφάλι:

«Χριστός ανέστη, πλάκωσα!» φωνάζ’ ο Κατσαντώνης

κι ένα φιλί, στερνό φιλί από μακρά τού ρίχνει.

Μες στα κλαριά του πλάτανου, μες στα χλωρά τα φύλλα

σα νάταν στο λημέρι της, εκρύφτηκ’ η ψυχή του,

κι εκύτταζε τον αδερφό που τόνε μαρτυρεύουν.

Δυο γύφτοι τον εστρώσανε δεμένονε στ’ αμόνι

κι αρχίσανε με το σφυρί να τόνε πελεκάνε.

Σκλήθραις πετάν τα κόκαλα, σκορπάνε τα μελούδια·

νεύρα, κομμένα κρέατα σέρνονται σαν ξεσκλίδια,

και κειος τηράει τον ουρανό και γλυκοτραγουδάει:

Χτυπάτε, πελεκάτε με·

σκυλιά, τον Κατσαντώνη

δεν τον τρομάζει Αλήπασας,

φωτιά, σφυρί κι αμόνι.

Μιαν ώρα πελεκούσανε, τα χέρια τους δειλιάζαν,

οι γύφτοι βαρεθήκανε και το λαιμό του κόβουν.

Ανοιγοκλούσ’ ο λάρυγγας, μαύρο πετά το γαίμα

και μες στον κόκκινό του αφρό, μες στη βραχνή γαργάρα

μισοκομμέν’ ακούονται του τραγουδιού τα λόγια:

Χτυπάτε, πελεκάτε με·

σκυλιά, τον Κατσαντώνη

δεν τον τρομάζει Αλήπασας,

φωτιά, σφυρί κι αμόνι.

Ο πλάτανος, σαν ένιωσε στη ρίζα του το γαίμα,

αλαίμαργα το ρούφηξε να μη το πιει το χώμα,

κι εστοίχειωσε κι εθέριεψε κι άπλωσε τα κλωνάρια

τόσο χοντρά κι’ ατάραγα και τόσο φουντωμένα,

που τάβλεπ’ ο Αλήπασας τη νύχτα στ’ όνειρό του

κ’ εφώναζε κ’ ελάμπαζε μην έλθ’ εκείν’ η μέρα

που τα κλαριά του πλάτανου την Πόλι θα πλακώσουν...

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ

Ο γνωστός Παύλος Πολάκης θριαμβολογεί για την παραδοχή της Astra Zeneca των παρανεργιών από το εμβόλιο για τον κόβιντ και την απόφαση της εταιρείας να το αποσύρει από την κυκλοφορία. Να σημειωθεί εδώ οτι κατά την AstraZeneca το εμβόλιο αποσύρεται για εμπορικούς λόγους καθώς «έχει ξεπεραστεί από ανανεωμένα εμβόλια που αντιμετωπίζουν τις νέες παραλλαγές της Covid-19». Αυτό, σύμφωνα με την ανακοίνωση, έχει οδηγήσει σε μια μείωση της ζήτησης για το εμβόλιο της AstraZeneca το οποίο πλέον ούτε παράγεται ούτε και εμπορεύεται. 

Το γεγονός παραμένει ένα. Το εμβόλιο αποσύρθηκε.

Ο Πολάκης θεωρεί οτι δικαιώθηκε και η ευφορία της δικαίωσης τον οδηγεί να εκστομίσει- γράψει, μια κυνική φράση, που ίσως περιεχει μια πολύ πικρή αλήθεια:

 "Οταν ελεγα πως επρεπε να εμβολιαστουν οι ανω των 60 και οι ευπαθεις ομαδες,οταν ελεγα πως δεν επρεπε να ανοιξει η πλατφορμα για το ASTRA ZENEKA για ολες τις ηλικιες γιατι παρουσιαζει συχνα θρομβωσεις ως επιπλοκες ποιος ειχε δικιο ;;;;"

Δηλαδή κύριε Πολάκη τι θέλετε να πείτε ;
Οτι η επιστήμη έχει το δικαίωμα να πειραματίζεται ΑΚΟΥΣΙΑ με ευπαθείς ομάδες και με ανθρώπους της τρίτης ηλικίας ; Που όπως φαίνεται αποτελούν το βάρος μια κοινωνίας;

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση του Πολάκη που θα συζητηθεί :

Αν σας πω ΑΛΗΤΗΡΙΟΥΣ,αν σας πω ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ που τα πιασατε απο τις εταιρειες εμβολιων ,αν σας πω ΑΣΧΕΤΟΥΣ και ΗΛΙΘΙΟΥΣ ,δεν νομιζετε πως θα εχω δικιο;;;;;(φωτο 1-2)

Οταν ελεγα πως επρεπε να εμβολιαστουν οι ανω των 60 και οι ευπαθεις ομαδες,οταν ελεγα πως δεν επρεπε να ανοιξει η πλατφορμα για το ASTRA ZENEKA για ολες τις ηλικιες γιατι παρουσιαζει συχνα θρομβωσεις ως επιπλοκες ποιος ειχε δικιο ;;;;

Εγω η οι Τσιόδρες ,οι Βασιλακοπουλοι και λοιπα ζαρζαβατικα του κηπου των ειδικων και των πρωιναδικων;;;;

Ποιος ηταν επιστημονας;

Εγω η ο ΓΕΛΟΙΟΣ ΣΚΕΡΤΣΟΣ;;;(φωτο 8-9)

Ποιος ελεγε αληθειες;

Εγω ή ο Μητσοτακης που τολμησε ο αριστοαχρηστος να με πει «αντιεμβολιαστη» επειδη επεμενα στη γνωση που πηραμε στη βασικη ιατρικη εκπαιδευση για τα εμβολια;;;

Ποιος ηταν αντικειμενικος;;

Εγω ή οι πληρωμενες γραφιδες και μικροφωνα που πεταξαν τονους λασπης εναντιον μου και με ελεεινολογουσαν γιατι ειχαν μπει στο pay roll των φαρμακευτικων και των λιστων Πετσα-Κικιλια-Πλευρη κλπ κλπ ;;;;

ΥΓ1 :Δυστυχως ουτε ο Συριζα κεντρικα τότε δεν με ακουσε!

Γιατι ο Ξανθος (που εκανε και το ASTRA «χωρις αστερισκους» και τον παινευε ο ΑΣΧΕΤΟΣ Αδωνης φωτο 11)ελεγε μπουρδες και κατηγορουσε εμενα ως αντιεπιστημονικο

Γιατι ο Ηλιοπουλος επαναλαμβανε την ψευτικη επιστημονικα και γελοιοτητα πολιτικά πως «ειναι πραξη αλληλεγγυης της νεολαιας προς τους ηλικιωμενους ο εμβολιασμος»

Γιατι και ο Τσιπρας πιστευε πως υπαρχει «καθαρή επιστημη» που πρεπει να την ακολουθουμε πιστα όλοι και να «βαζουμε πλατη» και οχι κατευθυνομενη γνωση απο το κερδος των πολυεθνικων του φαρμακου!!

Ετσι ο Μητσοτακης ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕ την πολιτικη που ειχε ως μοναδικο οπλο το εμβολιο, χωρις ΜΕΘ και Φαρμακα (μονοκλωνικα) και που τελικα οδηγησε σε 36.000 νεκρους στην Ελλαδα ,πρωτη χωρα στη Δυτικη Ευρωπη σε θανατους ανα εκατομμυριο πληθυσμου !!

ΥΓ 2 :Στις Φωτο 1-2 η σημερινη αποφαση αποσυρσης του εμβολιου της ASTRA ZENEKA και στις άλλες μερικες απο τις αναρτησεις μου για τα εμβολια ,την πανδημια και για το θεμα του εμβολίου Astra!!

Ολα εδω αποκαλυπτονται και ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ!!!

Ξεφτιλισμενα οντα της «επιστημης»,της «δημοσιογραφιας» και της «πολιτικης»

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=3635552030021585&id=100007004708966&ref=embed_post

ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Με έκπληξη -για να μη πω κάτι άλλο πιο βαρύ- διαπιστώνω ότι ξαφνικά ανακαλύφθηκε η Αμερική, από αυτούς που έφεραν την Αμερική στον τόπο μας. Παραθέτω έναν πίνακα που αποκαλύπτει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την αιτία του δημογραφικού προβλήματος, το οποίο να σημειώσω , δεν είναι οικονομικό αλλά αξιακό. 

Δυο είναι οι ημερομηνίες σταθμός το 1979-1980 και το 2010.

Η πρώτη ημερομηνία συμπίπτει με την διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην  ΕΟΚ. Ο "Εθνάρχης" αφού την δεκαετία του ΄50 ερήμωσε την ελληνική ύπαιθρο από τον αγροτικό πληθυσμό, αφενός με την συγκέντρωσή του στα αστικά κέντρα και ειδικά στην Αθήνα και αφετέρου στην προσυμφωνημένη μετανάστευση κυρίως στην ηττημένη ναζιστική Γερμανία, προχωρά στο δεύτερο επίπεδο : την εισβολή της "δυτικής κουλτούρας" δηλ. την αμερικανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και του παράλληλου εξοστρακισμού των εθνικών παραδόσεων. 

Μια τάση που παρατηρείται βεβαίως σε διάφορους βαθμούς σε όλη την δυτική Ευρώπη.

Ο "Αμερικανικός πολιτιστικός ιμπεριαλισμός" (όρος που χρησιμοποιεί ο Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του η μεγάλη σκακιέρα) εισβάλει και εδραιώνεται στην γηραιά ήπειρο και κατ΄επέκταση και στην Ελλάδα.

 

Οι έλληνες υιοθετούν νέα πρότυπα στη διατροφή, στο ντύσιμο, στην μουσική, την ψυχαγωγία, την διασκέδαση. Οι σύγχρονες τάσεις που επιβάλλονται μέσω μιας καλυμμένης προπαγάνδας νεα κοινωνικά πρότυπα και απομακρύνουν τον Έλληνα από τις ρίζες του με αποκορύφωμα το βιασμό της ελληνικής γλώσσας με την υιοθέτηση των greeklish. (πχ ποιος δεν θυμαται τη σελίδα του Ιάκχου (του Χ'φωτίου στον Ταχυδρόμο)

Αυτή η εισβολή χρηματοδοτείται με αστρονομικά ποσά που έχουν τη μορφή ευρωπαϊκών κονδυλιων και καταναλωτικών δανείων , πιστωτικών καρτών κλπ. Ο σκοπός πλεον προφανής . Η μετάλλαξη του Έλληνα σε έναν "συβαρίτη" ,ένα καταναλωτικό όν που η φιλοσοφία του εξαντλείται στη φράση : Να περνάμε καλά. 

Η δεύτερη ημερομηνία, συμπίπτει χρονικά με την εποχή των μνημονίων και την μετατροπή της χώρας σε χώρο. Παράλληλα το αμεριακανόφερτη "φιλοσοφία" του political correct (πολιτικά ορθού) απλώνεται παντού και μεταλλάσσεται σε ένα νεοναζιστικό τέρας φορώντας το μανδύα της απροσδιοριστίας.

Οι προαιώνιες και πανανθρώπινες αξίες και θεσμοί βρίσκονται πλέον υπό διωγμό με πρώτη την οικογένεια. 

Χαρακτηριστική η προχθεσινή ανάρτηση της γ.γ. του υπουργείου Οικογένειας Ζέφης Δημαδάμα : «η μητρότητα βλάπτει σοβαρά την καριέρα των γυναικών»

Όλα τα παραπάνω καθώς και κάποιοι άλλοι παράγοντες που δεν αναφέρονται , για ευνόητους λόγους (μπορείτε και μόνοι σας να βρείτε τι άλλαξε σημαντικά τα τελευταία 45 χρόνια) έφεραν την Ελλάδα στο κατώφλι του αφανισμού. Αν το 2050 θα είμαστε μειοψηφία στον τόπο μας, το 2100 δεν θα υπάρχουμε.

. 

 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 57 ΧΡΟΝΙΑ....

 

  

Σαν σήμερα, το 1966, κυκλοφόρησε  από την Decca Records , το άλμπουμ    " John Mayall’s Blues Breakers with Eric Clapton" γνωστότερο στους κύκλους του μπλουζ ως The Beano Album. Η ονομασία "The Beano Album" προέρχεται από την φωτογραφία στο εξώφυλλο του άλμπουμ, όπου ο Clapton φαίνεται να διαβάζει μια έκδοση του περιοδικού "The Beano", που ήταν μια δημοφιλής  βρετανική έκδοση κόμικς. Κυκλοφόρησε σε μια εποχή που η rock μουσική αρχιζε να επαναπροσδιορίζεται, και συγκεκριμένα η ερμηνεία του Eric Clapton θεωρήθηκε ως μια από τις πιο ισχυρές και επιδραστικές της εποχής. Ο Eric Clapton προσπάθησε να προσεγγίσει  τον ήχο μιας από τις μεγάλες του επιρροές, αυτής του Freddie King, χρησιμοποιώντας μια κιθάρα Gibson Les Paul και έναν ενισχυτή Marshall, δημιουργώντας έναν νέον ήχο που συνδύαζε τον ήχο του Σικάγο blues με μια σύγχρονη και πιο βαριά rock αισθητική. Αυτή η συνδυαστική προσέγγιση των δύο ειδών μουσικής αναγνωρίστηκε ως μια νέα προσέγγιση που θα επηρέαζε την rock μουσική για τις επόμενες δεκαετίες.

Κριτικοί της εποχής τόνιζαν την ανεπανάληπτη τεχνική του Clapton και τον ηχητικό του ύφος. Η μουσική εφημερίδα Melody Maker, για παράδειγμα, αποκάλεσε το άλμπουμ "μία από τις σημαντικότερες blues ηχογραφήσεις που έχουν γίνει ποτέ στη Βρετανία".

 

Ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν-αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο- στο άλμπουμ είναι το "All Your Love," όπου ο Clapton επιδεικνύει την ικανότητά του να δημιουργεί συναισθηματικά φορτισμένα σόλο. Το "Hideaway" είναι ένα άλλο κομμάτι που αναφέρεται συχνά, με την εξαιρετική επίδειξη τεχνικής και ταχύτητας του Clapton. Τραγούδια, που συνέβαλαν στην αναγνώρισή του ως ενός από τους κορυφαίους κιθαρίστες της εποχής του.

 

Η επιρροή και η επίδραση του "Beano Album" στην επόμενη γενιά των κιθαριστών και την κατεύθυνση της rock μουσικής είναι αδιαμφισβήτητη. Από την εποχή της κυκλοφορίας του, αυτό το άλμπουμ συνεχίζει να αποτελεί αναφορά για τους μουσικούς και να απολαμβάνει την εκτίμηση των κριτικών

 

Εν κατακλείδι, το "John Mayall's Bluesbreakers with Eric Clapton" ή "Beano Album" αποτελεί μια αξεπέραστη στιγμή στην ιστορία της μουσικής, που εξακολουθεί να εμπνέει και να επηρεάζει τους λάτρεις της μπλουζ και της ροκ μουσικής σε όλο τον κόσμο. 

Ο Eric Clapton ήταν μόλις 21 ετών!

https://youtu.be/NgFnanqmPXA

MILES DAVIS : KIND OF BLUE

 

Συνεχίζοντας την αναφορά μου σε κάποιες πρωτοποριακές ηχογραφήσεις που άλλαξαν την μουσική του 20^ου αιώνα, ήρθε η ώρα να αναφερθώ στο Kind of Blue του Miles Davis

Το "Kind of Blue" είναι ένα ακόμα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ στην ιστορία της τζαζ και θεωρείται ένα αριστούργημα του μεγάλου τρομπετίστα και συνθέτη Miles Davis. Η ηχογράφηση του άλμπουμ ξεκίνησε στις 2 Μαρτίου 1959 και ολοκληρώθηκε μέσα σε δύο συνεδρίες εντός ενός μήνα, στο Columbia Records' 30th Street Studio στη Νέα Υόρκη Ο Miles Davis επιθυμούσε να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που θα ανατρέπει τα κλασικά χαρακτηριστικά της τζαζ και θα άνοιγε νέους δρόμους στη μουσική αυτοσχεδιασμού.

Στην ηχογράφηση συμμετείχαν μερικοί από τους κορυφαίους μουσικούς της εποχής, συμπεριλαμβανομένων των John Coltrane (σαξόφωνο), Cannonball Adderley (σαξόφωνο), Bill Evans (πιάνο), Paul Chambers (μπάσο) και Jimmy Cobb (ντραμς). Η επιλογή αυτών των μουσικών δημιούργησε ένα εκπληκτικό σύνολο ταλαντούχων καλλιτεχνών που ήταν ικανοί να επικοινωνούν μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο. Οι μουσικοί έκαναν ελάχιστες πρόβες και ο Davis, που ήταν ο ηγέτης του συγκροτήματος, είχε δώσει στους μουσικούς μόνο κάποια βασικά θέματα και τη δομή κάθε κομματιού, αφήνοντας την αυτοσχεδιαστική φαντασία να οδηγήσει τη μουσική. Αυτή η προσέγγιση έδωσε στη μπάντα ελευθερία να αναπτύξει τις ιδέες της κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, με αποτέλεσμα μοναδικές και εκπληκτικές εκτελέσεις. Οι μουσικοί παίζουν σε μεγάλο βαθμό με βάση μελωδικές και αρμονικές κλίμακες, αφήνοντας περιθώριο για αυτοσχεδιασμό και εκφραστικότητα. Οι ερμηνείες των μουσικών είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες και αισθαντικές. Δημιουργούν δε, έναν  μοναδικό ήχο που μεταμορφώνεται συνεχώς . 

Ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του άλμπουμ είναι το "So What". Η εισαγωγή του, με τον παραδοσιακό δρόμο των μπλουζ, έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα θέματα στην ιστορία της τζαζ. Το κομμάτι "All Blues" προσφέρει έναν χαλαρό, μελωδικό ρυθμό, ενώ το "Blue in Green" έχει μια μελαγχολική ατμόσφαιρα που συναρπάζει το ακροατή. 

https://youtu.be/zqNTltOGh5c

Όπως αναφέρει ο  Miles  Davis στην αυτοβιογραφία του : « …Αυτή τη φορά πρόσθεσα και κάποια άλλα ακούσματα που είχα στη μνήμη μου από παλιά, από το Αρκάνσας, όταν γυρνάγαμε στο σπίτι από την εκκλησία κι ακούγαμε εκείνα τα γκόσπελ. Ξαναζωντάνεψε λοιπόν στην μνήμη μου ο ήχος και το αίσθημα που έβγαζε εκείνη η μουσική. Εκείνο ακριβώς το συναίσθημα προσπαθούσα να πλησιάσω και εγώ. Εκείνο το αίσθημα που είχε μπει μέσα στο αίμα, στη δημιουργικότητα και στη φαντασία μου κι εγώ το είχα ξεχάσει εντελώς. Έκατσα κι έγραψα αυτά τα μπλουζ , προσπαθώντας να ξαναζήσω αυτό που είχα νιώσει όταν ήμουν  6 χρονών, τότε που περπατούσα μαζί με τον ξάδελφο μου σένα σκοτεινό δρόμο του Αρκάνσας….»

«…τη μουσική του Kind of Blue δεν την έγραψα σε παρτιτούρες, έφερνα μοναχά κάτι προσχέδια βάσει των οποίων θα έπρεπε να παίξουν οι μουσικοί, γιατί ήθελα να βάλουν όλο τον αυθορμητισμό στο παίξιμό τους, όπως είχα δει να γίνεται σε εκείνο το παιγνίδι ανάμεσα στους χορευτές και τους τυμπανιστές  και στον τύπο που έπαιζε καλίμπα, στα αφρικάνικα μπαλέτα…»

Το "Kind of Blue" αποτελεί πηγή έμπνευσης για αμέτρητους μουσικούς και ακροατές. Η καινοτομία του άλμπουμ στον τονικό και χρωματικό χώρο, μαζί με την απλότητα και την αρμονία των συνθέσεων, έχει καθιερώσει την "Kind of Blue" ως έναν πυλώνα της τζαζ μουσικής.

 

Αν και η αρχική αποδοχή του άλμπουμ δεν ήταν αμέσως μαζική, με την πάροδο του χρόνου έχει αποκτήσει αναγνώριση και κύρος ως ένα από τα σημαντικότερα μουσικά έργα του 20ού αιώνα. Η επιρροή του "Kind of Blue" εκτείνεται πέρα από τον χώρο της τζαζ, επηρεάζοντας καλλιτέχνες και είδη μουσικής από όλο το φάσμα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

https://youtu.be/vDqULFUg6CY