Χθες ήταν βραδιά κινηματογράφου. Επέλεξα να δω την ταινία του Κλίντ Ιστγουντ CRY MACHO, σε ένα παλιό συνοικιακό σινεμά που παλεύει να κρατηθεί σε λειτουργία, κόντρα στους καιρούς. Η προβολή σχεδόν ιδιωτική. Ένας χώρος λιτός με παλαιού τύπου άβολα καθίσματα, πλατεία στρωμένη με χαλίκι, και η μαντρα που οριοθετεί τον χώρο κατάφυτη από βουκαμβίλιες και γιασεμιά. Ένα σκηνικό προέκταση της ταινίας που θα παρακολουθούσα.
Ο Κλίντ Ιστγουντ στα 91 του χρόνια παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, που δεν μασά τα λόγια του, ούτε συμβιβάζεται για να φανεί αρεστός. Με συγκίνησε για άλλη μια φορά με την λιτή, λακωνική θα έλεγα , αφήγησή του και με εξέπληξε με τον τρόπο που χρησιμοποίησε ένα σενάριο, το οποίο βρίσκονταν στα αζήτητα για παραπάνω από μισό αιώνα.
Αν θελήσω να βάλω μια ταμπέλα στην ταινία θα έλεγα οτι είναι ένα μείγμα γουέστερν και ταινίας δρόμου. Είναι όμως κάτι παραπάνω από αυτά. Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός και όχι τυχαία. Είναι εναρμονισμένος με το βάδισμα και τη ματιά ενός 91χρονου "καουμπόη"που βαδίζει προς το τέλος του ταξιδιού του γι' αυτόν ο χρόνος έχει ελάχιστη σημασία, έχει χάσει ουσιαστικά την υπόστασή του. Μοιάζει έντονα με το ρυθμό και την ατμόσφαιρα της ταινίας LUCKY, το κύκνειο άσμα του άλλου τεράστιου αμερικανού , Ηarry Dean Stanton.
Οι χαρακτήρες, ειδικά των πρωταγωνιστών είναι άνισοι, γιατί είναι άνισοι και οι κόσμοι που αντιπροσωπεύουν. Το παλιό που αποζητά την γαλήνη ύστερα από ένα μακρινό και επίπονο ταξίδι στον κόσμο και το νέο που αναζητά να ανακαλύψει τον κόσμο. Δίπλα τους, χαρακτήρες που μιλούν περισσότερο με το σώμα τους και τα πρόσωπά τους. Ειδικά η ζεστή ματιά της Natalia Traven, που αντιπροσωπεύει τη γαλήνη που αποζητά ο γέρο -γκρίνγκο. Μια ματιά που σου μένει αποτυπωμένη τόσο έντονα, ώστε όταν ανακαλείς στη μνήμη σου την ταινία είναι μια απο τις εικόνες που εμφανίζονται πρώτες.
Το σκηνικό που διαδραματίζεται η ταινία είναι το βαθύ φαρ ουεστ. Η αχανής άνυδρη στέππα με τους ατέλειωτους σκονισμένους δρόμους τη σκοτεινή νύχτα, τον καθαρό αέρα τόπος όπου τα διακρατικά σύνορα παίζουν ελάχιστη σημασία όπως επίσης και οι νόμοι. Εδώ κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι απλοί άνθρωποι και οι άγραφοι νόμοι της φύσης. Ο Κλίντ Ιστγουντ σκιαγραφεί το σύγχρονο ουέστ βγάζοντας ασπροπρόσωπο τον Τζον Χιούστον , την μεγάλη του επιρροή.
Η ιστορία είναι το ταξίδι από το Μεξικό στο Τέξας ενός γερο καουμπόη της παλιας σχολής και ενός μεξικάνου εφήβου προκειμένου ο τελευταίος να συναντήσει τον αμερικανό πατέρα του.
Ο «γέρο-Γκρίνγκο» και ο πιτσιρικάς Mεξικανός –ο οποίος όπου πάει κουβαλά μαζί του τον κόκορα του,τον «Μάτσο», που του χαρίζει λίγο χαρτζιλίκι από τις παράνομες κοκορομαχίες που συμμετέχει– θα ζήσουν ένα μοναδικό ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις. Οι ανατροπές και οι κίνδυνοι (στο διάβα τους είναι δύο κακοποιοί καθώς και η αστυνομία) είναι σε καθημερινή βάση αλλά όλα θα αλλάξουν όταν οι δύο φυγάδες αναγκαστούν να βρουν κρυψώνα σε ένα απομονωμένο μεξικάνικο χωριό.
Πολλοί θα βρουν την ταινία εκνευριστικά απλή. Είναι όμως έτσι; Νομίζω όχι. Μέσα από αυτό το φαινομενικά απλό αφήγημα ο Ιστγουντ καταφέρνει να απομυθοποιήσει διάφορα πρότυπα και μύθους λέγοντας μια απλή φράση όπως ("Αν κάποιος θέλει να βαφτίσει το πουλί του macho, λίγο με νοιάζει" "Κάποτε ήμουν πολλά πράγματα. Τώρα δεν είμαι παρά τίποτα. Είναι όπως στη ζωή, που αρχικά νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα όμως στο τέλος συνειδητοποιείς ότι δεν γνωρίζεις τίποτα", "Δεν πρέπει να κοιμάσαι στο ιερό της Παρθένου Μαρίας" λέει ο μικρός πρωταγωνιστής, για να πάρει την απάντηση: "δεν νομίζω οτι θα την πειράξει"
Με τον ίδιο τρόπο φτύνει κατάμουτρα κάθετι πάει ενάντια στην ανθρώπινη φύση και στην ηθική του. Δηλώνει ελεύθερος και ασυμβίβαστος. (Προτιμώ να κοιμάμαι στη φύση στον καθαρό αέρα.)
Τέλος θέτει και τα πραγματικά όρια της ελευθερίας. («Μαζί μου δεν πίνεις τεκίλα. Αν σε παραδώσω στον πατέρα σου, πιες και υγρό μπαταρίας»)
Ο Ιστγουντ θέτει όρια αλλά δεν πιέζει κανέναν να ακολουθήσει τις ιδέες του. Αλλωστε όπως και στην Οδύσσεια το ταξίδι είναι μοναδικό για τον καθένα. Ο προορισμός απλός όπως η ταινία. Ένα καταφύγιο, μια ζεστή ματιά και ένα πιάτο ζεστό σπιτικό φαγητό.
Ευχομαι να μην είναι η τελευταία ταινία του Κλιντ Ιστγουντ , αλλά όπως λέει και ο ίδιος στην ταινία με λόγο καθησυχαστικό:
"Μην ανησυχείς για μένα παιδί μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου