Η παραπάνω φωτογραφία στάθηκε η αφορμή να γράψω δυο λόγια για την σημερινή μαύρη επέτειο των Ιμίων. Την φωτογραφία μου την έστειλε ένας φίλος με ένα σχόλιο το οποίο το χρησιμοποίησα σαν τίτλο του άρθρου.
Πραγματικά δεν είχα σκοπό να γράψω, αλλά τα νήπια της φωτογραφίας με συγκλόνισαν και δεν σας κρύβω ότι είναι αυτά που οδηγούν τα χέρια μου πάνω στο πληκτρολόγιο. Αυτά τα νήπια κρατούν την σημαία της πατρίδας τους και κοιτούν χαμογελαστά και δίχως ίχνος φόβου τους ισραηλινούς πάνοπλους στρατιώτες που εισβάλουν μέσα στο σπίτι τους. Θα θέσω σε αυτό το σημείο ένα ρητορικό ερώτημα. Πόσοι απ' όλους εμάς θα μπορούσαν να πράξουν κάτι τέτοιο; Σίγουρα όχι αυτοί που την Κυριακή πέταξαν άρον άρον ένα στεφάνι 3-4 μίλια μακριά από τα Ιμια και ανάκρουσαν πρύμνα στη θέα των τουρκικών πολεμικών πλοίων που κατά δική τους ομολογία μέσω της ανακοίνωσης του Π.Ν. είχαν καταπατήσει τα Ελληνικά χωρικά ύδατα και παρεμπόδιζαν το πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού να πλησιάσει τα Ίμια. ("...Κατά τον πλου της κανονιοφόρου ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ στο σημείο πτώσης του ελικοπτέρου, τα τουρκικά πλοία KAS και SG81, παραβιάζοντας Εθνική Χωρική Θάλασσα, αποπειράθηκαν να παρεμποδίσουν την προσέγγιση της κανονιοφόρου στο στίγμα πτώσης του ελικοπτέρου. Με κατάλληλους χειρισμούς, η κανονιοφόρος ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ προσέγγισε στο προκαθορισμένο σημείο." από την ανακοίνωση του Π.Ν.)
Αυτή η ενέργεια ήταν ένα ισχυρό μήνυμα για το τι ακριβώς συμβαίνει στο Αιγαίο και πως έχει κουρελιαστεί η εθνική κυριαρχία στην περιοχή. Φυσικά αυτό δεν συνέβη το τελευταίο διάστημα αλλά είναι η απόρροια της μεγάλης διπλωματικής και στρατιωτικής ήττας που υπέστη η Ελλάδα σαν σήμερα πριν 22 χρόνια. Τότε ηττηθήκαμε χωρίς να χρειαστεί να γίνει μάχη. Η τραγική απόφαση να πάρουμε τη σημαία και να αποχωρήσουμε από εθνικό έδαφος ήταν η ευθεία αποδοχή από μέρους μας οτι δεν είμαστε σίγουροι κατά πόσο είμαστε κυρίαρχοι στην εν λόγω περιοχή. Για να το πω με άλλα λόγια αποδεχτήκαμε το καθεστώς των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Αποδεχτήκαμε αν θυμάστε μια συμφωνία που επιγραμματικά συνοψίζεται στο λογότυπο " No ships, no flags, no troops " (Οχι πλοία,οχι σημαίες,οχι στρατεύματα). Από τότε μπήκε ο θεμέλιος λίθος , με απόλυτη ευθύνη της πολιτικής κι στρατιωτικής ηγεσίας, για την αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας σε συγκεκριμένες περιοχές (γκρίζες ζώνες). Αυτό το γεγονός εξηγεί το θράσος των Τούρκων που έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουν βόλτες έξω από το Σούνιο και να πετάνε πάνω από τα ελληνικά νησιά. Να απαγορεύουν το πρωθυπουργικό αεροπλάνο να προσγειωθεί στην Ρόδο για ανεφοδιασμό και άλλα πολλά ντροπιαστικά γεγονότα. Αυτός ο ολισθηρός δρόμος που χαράχτηκε έχει ως αφετηρία τη νύχτα των Ιμίων και ένα τέρμα. Την αλλαγή των συνόρων. Δυστυχώς η καθ' ύλην αρμόδιοι εδώ και 22 χρόνια κάνουν πως δεν βλέπουν και πως δεν καταλαβαίνουν.
Θα φέρω και πάλι σαν παράδειγμα την φωτογραφία. Ο Παλαιστινιακός λαός έχασε άδικα και βίαια από την παγκόσμια κοινότητα πάτρια εδάφη για να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ. Δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτή την κλοπή των εδαφών και έκτοτε πολεμά με κάθε τρόπο έναν από τους πιο ισχυρούς και άρτια εκπαιδευμένους στρατούς του κόσμου αυτόν του Ισραήλ. Απέναντι στα υπερσύγχρονα όπλα και με μια παγκόσμια κοινότητα που ουσιαστικά αδιαφορεί για τον αγώνα τους προβάλλουν την ατσάλινη θέλησή τους για ελευθερία και ένα οπλισμό που το βασικό του μέσο είναι οι σφεντόνες και οι πέτρες. Αυτό το γράφω για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας ότι τάχα είμαστε ανήμποροι και ότι η διεθνής συγκυρία είναι εναντίον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου