Το Σάββατο που μας πέρασε έφυγε από την ζωή ο Τζίμης Πανούσης. Μπορώ να πω ότι σάστισα αν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν ήταν γνωστά εδώ και πολλά χρόνια. Όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις περνά σαν φίλμ από το μυαλό σου τα πάντα που σχετίζονται με τον εκλιπόντα που πολλές φορές βρίσκονται εν υπνώσει βαθιά στο μυαλό σου. Ταξίδεψα πίσω στο 1981-82 όταν ένα πρωτογνώρισα τον Τζίμη με το ρηξικέλευθο συγκρότημα των Μουσικών Ταξιαρχιών στην σκηνή του Skylab, αν θυμάμαι καλά το όνομα του μαγαζιού, εκεί στην Πλάκα. Θυμήθηκα την παράνομη κασέτα που πουλούσαν στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου εκείνη την εποχή. Μια κασέτα που αχρηστεύτηκε από το πολύ παίξιμο. Θυμήθηκα πολλά από αυτή την εποχή.
Από τότε έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια. Αυτά τα χρόνια έπεσαν ξαφνικά στην πλάτη μου και έγιναν σχεδόν ασήκωτο φορτίο. Πότε μαζεύτηκαν τόσα πολλά; Πόσος δρόμος διανύθηκε από τότε; Μοιραία κάνεις σχεδόν ασυναίσθητα μια μικρή επισκόπηση. Ίσως αυτή να ήταν και η τελευταία προσφορά του Τζίμη Πανούση προς εμένα.
Αλλά ας τα αφήσω αυτά στην άκρη που αν το καλοσκεφτείς δεν αφορούν κανένα και ας καταθέσω δυο λόγια για τον Τζιμάκο μέσα από την δική μου οπτική και την προσωπική μου επαφή με τα έργα και τις ημέρες του.
Ο Τζίμης Πανούσης πέρασε πλέον στην αιωνιότητα και στην Ιστορία. Στα δικά μου μάτια φαίνονταν ως ένας σύγχρονος Αριστοφάνης. Ένα γνήσιο ελληνικό πνεύμα με μια βαθιά αγάπη για την πατρίδα του. Ο Τζίμης ο Πανούσης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων σχεδόν μόνος. Υπήρξε το μοναδικό σχεδόν άτομο που δεν ξεπουλήθηκε , δεν άλλαξε καθόλου ιδεολογικά , που τόλμησε να ξεμπροστιάσει πρόσωπα και πράγματα που βρίσκονται στο απυρόβλητο θαρρείς και είναι τα "ιερά και τα όσια της Ελλάδας" όχι με αοριστολογίες γενικότητες και υπονοούμενα αλλά με το όνομά τους. Στάθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου καταδικάστηκε αλλά δεν έκανε βήμα πίσω άσχετα αν το τίμημα που πλήρωσε ήταν βαρύ.
Ειδικά στα χρόνια των μνημονίων ίσως ήταν ο μοναδικός που όρθωσε πραγματικά αντιστασιακό λόγο. Και κατήγγειλε πράγματα και γεγονότα που πολλοί θα ήθελαν να τα πουν αλλά δεν τολμούσαν και δεν τολμούν. Ακριβώς σε αυτό το γεγονός οφείλεται η τεράστια αποδοχή που είχε αλλά και η πλημμυρίδα των δημοσιευμάτων αλλά και σχολίων στο διαδίκτυο από απλούς πολίτες. Ο Τζίμης Πανούσης αντιπροσώπευε για την πλειοψηφία του κοινού του αυτό που θα ήθελαν να είναι αλλά δεν είχαν τα κότσια να το κάνουν. Αν όλοι αυτοί που γράφουν εγκωμιαστικά λόγια για τον μακαρίτη έκαναν πράξη αυτά που έλεγε τότε σίγουρα θα ζούσαμε σε μια καλύτερη Ελλάδα.
Μουσικά δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι αφού κατά την ταπεινή μου γνώμη η μουσική έπαιζε συνοδευτικό ρόλο για την σκέψη του όπως αυτή εκφράζονταν έμμετρα μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του. Πάνω σε αυτό θα τολμήσω να πω ότι στιχουργικά προσεγγίζει το πνεύμα του Frank Zappa, τηρουμένων βεβαίως τον αυτονόητων αναλογιών.
Αποχαιρετώ με αυτά τα λίγα λόγια τον Τζίμη Πανούση που έφυγε το Σάββατο 13 Γενάρη και πήρε μαζί του ένα μεγάλο κομμάτι από τα νεανικά μου χρόνια.
Υ.Γ. Πολλοί θεωρούσαν οτι ο Τζίμης Πανούσης διέθετε προφητικό λόγο. Ίσως έχουν δίκιο. Σε αυτό το σημείο θα αναρτήσω την τελευταία συνέντευξή του. Ο Πανούσης δείχνει κουρασμένος και πικραμένος με την πραγματικότητα αλλά δεν σταματά να λέει αλήθειες. Ίσως και προφητείες...
https://youtu.be/RBs08JAnKdU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου