ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

Αγαπητοί φίλοι.
Σήμερα κορυφώνονται σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση τα  Άγια Πάθη. Για τους Έλληνες, αυτό το λαό που κανείς δεν έχει κατανοήσει τις αντιφάσεις του είναι μια μέρα θρήνου και συνάμα η αρχή της προσμονής της πιο λαμπρής γιορτής του χρόνου, της Ανάστασης. Σήμερα λοιπόν συνυπάρχουν το πένθος και η αισιοδοξία. Από τη μία η νεκρώσιμη ακολουθία αλλά και οι ευχές για χρόνια πολλά. Από τη μια η περιφορά του Επιταφίου με την οποία κορυφώνεται το Θείο Δράμα και η ακατανόητη για πολλούς πατροπαράδοτη πλέον επίσκεψη σε κάποιο μεζεδοπωλείο για την κατανάλωση θαλασσινών και οινοπνεύματος από την άλλη. Ελληνικό παράδοξο; Νομίζω όχι. Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στις πανάρχαια έθιμα αυτού του τόπου που δεν έχουν ξεχαστεί. Αυτή η συνήθεια παραπέμπει ευθέως στα αρχαία νεκρόδειπνα. Ένα έθιμο που τηρείται αδιάλειπτα ανα τους αιώνες μετά από μια κηδεία προσφιλούς προσώπου. Άλλωστε και σε αυτή την κορυφαία για κάθε άνθρωπο θλιβερή στιγμή, η ευχή που την ακολουθεί έχει να κάνει με τη ζωή και όχι με το θάνατο. Τι  λέμε στους τεθλιμένους συγγενείς ; Ζωή σε σας, να ζήσετε να τον (την) θυμόσαστε.
Μπορεί στα μάτια πολλών τα παραπάνω να μοιάζουν ως βλασφημία αλλά να θυμίσω ότι εμείς οι Έλληνες το θείο το έχουμε φέρει στα ανθρώπινα μέτρα, το θεωρούμε κομμάτι της ύπαρξής μας  και  όχι σαν κάτι απρόσιτο όπως συμβαίνει με άλλες θρησκείες άλλων λαών, όπου ακόμα και η επίκληση του ονόματος του Θεού θεωρείται μεγάλη βλασφημία (βλ. Ιουδαισμό).

Αλλά ας μη κουράσω περισσότερο. Σ΄αυτό το σημείο θα ήθελα μέσα από τη ψυχή μου να σας ευχηθώ  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Ως δώρο ουσιαστικό και ανεκτίμητο σας προσφέρω το παρακάτω απόσπασμα από το Άξιον Εστί.

Ένα απόσπασμα που περιγράφει την πορεία αλλά και την μοίρα μας ως λαού στο μακραίωνο δρόμο της Ιστορίας. Ένας λόγος απολύτως αληθινός και παρηγορητικός για τις σκοτεινές εποχές που ζούμε.
Ένας  Ψαλμός που τελειώνει με έναν Χρησμό, που ενώ είναι πολύ απλός φαντάζει ακατανόητος με την πρώτη ματιά.  Θα εξηγήσω τι εννοεί ο Ελύτης για να βοηθήσω να κατανοήσετε καλύτερα και το ποίημα -ψαλμό.  

Την οργή των αθώων θυμάτων ας φοβούνται οι θύτες και τους ζωντανούς ανθρώπους αυτής της γης που είναι καμωμένοι από την ίδια σκληρή γρανιτώδη ύλη της πέτρας. 

 ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΤΑ ΠΑΘΗ, ΨΑΛΜΟΣ Γ

  Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σ' εμένα
τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Ηπείρων

        και απ' αυτές πάλι αλαζονικά, ολοένα, δοξαζόμενο!
Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς

        και τον Στάχυ ο Νότος
τη φορά του ανέμου εξαγοράζοντας

        και των δέντρων τον κάματο δύο και τρεις φορές
ανόσια εξαργυρώνοντας.

        Άλλο εγώ
πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα του ήλιου δεν εγνώρισα

        και πάρεξ
τη σταγόνα του νερού στ' άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

        μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας
αιώνες κι αιώνες.

        Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας
όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.

        Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα
όπως ο ασκητής το Θεό του.

        Από τον ιδρώτα μου έδεσαν διαμάντι
και στα κρυφά μού αντικαταστήσανε

        την παρθένα του βλέμματος.
Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή

        και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

        και στερνά την πέτρα μου αφήσανε
τρομερή ζωγραφιά μου.

        Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν
με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.

        Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός
ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!