Σε λίγες μέρες πλησιάζει η επέτειος του ΟΧΙ. Πέρασαν 77 χρόνια από εκείνη την ημέρα που οι παππούδες μας αφήνοντας τη βόλεψή τους , τις οικογένειες τους, τις δουλειές τους, ξεχύθηκαν στα βουνά της Ηπείρου για να σταματήσουν την φασιστική Ευρώπη που εποφθαλμιούσε την πατρίδα μας. Πολλοί δε γύρισαν πίσω.Άλλοι γύρισαν πετσοκομμένοι. Και όλοι άφησαν ένα κομμάτι του εαυτού τους εκεί πάνω στα χιονισμένα βουνά.
Η αυταπάρνηση των πάντων στο όνομα της ελευθερίας είναι από μόνη της μια ηρωική πράξη. Μια πράξη που φαντάζει στις μέρες μας αδιανόητη και καθόλου "ρεαλιστική". Σ' αυτά τα 77 χρόνια άλλαξαν πολλά για τους κατοίκους αυτού του τόπου.
Σε μια αντίστοιχη απειλή που έκανε την εμφάνισή της πριν 7 χρόνια εμείς αντιδράσαμε τελείως διαφορετικά από τους παππούδες μας. Εμείς ή μάλλον οι περισσότεροι από εμάς είπαμε μεν με την σειρά μας ένα βροντερό ΟΧΙ όταν ερωτηθήκαμε αλλά δεν πράξαμε απολύτως τίποτα όταν αυτό έγινε πραξικοπηματικά ΝΑΙ. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας, άσχετα αν οι περισσότεροι κάνουν πως δεν ακούνε, δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.
Παρόλα αυτά σε λιγότερο από 72 ώρες θα γιορτάσουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Προσωπικά αισθάνομαι μεγάλη ντροπή έναντι σε όλους αυτούς τους άδολους παππούδες μας που πολέμησαν για να μη περάσει ο φασισμός και ο ναζισμός τα Ελληνικά σύνορα. Αισθάνομαι τουλάχιστον υποκριτής όταν τιμώ τον αγώνα αυτών των ανθρώπων την ίδια στιγμή που δεν έκανα τίποτα για να υπερασπιστώ αυτά που και εκείνοι υπερασπίστηκαν τότε.
Σήμερα λοιπόν, απευθύνομαι σε εκείνους που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, έχουν παραδοθεί σχεδόν όλες οι υποδομές ,που έχει ανάγκη για να λειτουργήσει ένα ελεύθερο κράτος, σε τρίτους. Οι τηλεπικοινωνίες και οι αερομεταφορές στους Γερμανούς (ναι σε αυτούς που ζητούσαν ζωτικό χώρο από τους παππούδες μας), τα τραίνα στους Ιταλούς (όχι δεν πρόκειται για φάρσα) τα λιμάνια στους Κινέζους, η ενέργεια σε ιδιώτες (προς το παρόν). Παραδόθηκε με την δική μας ανοχή η εθνική κυριαρχία και μπήκαμε σε επιτροπεία κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των Γερμανών, που αλληθωρίζουν βέβαια όταν πρόκειται να θιγούν ντόπια δικά τους παιδιά (παλιά τους έλεγαν μαυραγορίτες και γερμανοτσολιάδες ).Για όσους δεν γνωρίζουν να πω ότι το κάθε υπουργείο, και η κάθε περιφέρεια έχουν ξένο επίτροπο που περνούν τα πάντα απ' αυτόν. Χωρίς την δική του έγκριση δεν μπορεί να αγοραστεί ούτε στυλό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο έλεγχος των δημόσιων εσόδων, να το πω πιο λαϊκά , φορολογία, έχει περιέλθει σε ένα φορέα που ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και ο οποίος δεν δίνει λογαριασμό κυριολεκτικά σε κανέναν. Για αυτούς που εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν αυτό είναι ο ορισμός του οικονομικού προτεκτοράτου και όχι ελεύθερης χώρας.
Θα μπορούσα να αναφέρω πλείστα παραδείγματα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η έρημη πατρίδα αλλά θα κουράσω, για να μη πω ότι θα τα πω και θα πάνε στο βρόντο.
Επειδή στην αρχή αναφέρθηκα στο ρεαλισμό και για να προλάβω όλους αυτούς που θα πουν ότι άλλη ήταν η κατάσταση πριν από 77 χρόνια και άλλη η σημερινή διεθνής πραγματικότητα, θα ήθελα να ξαναθυμίσω τις θυσίες που κάναμε για να παραμείνουμε στο ευρώ και να "ορθοποδήσουμε" όπως επίσης και την καλή διαγωγή που δείξαμε και δείχνουμε τα τελευταία 7 χρόνια. Χάσαμε το 60% της αγοραστικής μας ικανότητα με την μείωση μισθών και συντάξεων. Πληρώνουμε νοίκι για το ιδιόκτητο σπίτι μας. Μηδενίστηκε η αξία της περιουσίας μας. Χάσαμε τα εργασιακά μας δικαιώματα. Δουλεύουμε σαν σκλάβοι για ψίχουλα. Όλα αυτά για να ανακάμψουμε και να μειωθεί το χρέος. Το μόνο που καταφέραμε είναι να φτάσει στο χρέος από το 130% του ΑΕΠ που ήταν το 2010 στο 180% του ΑΕΠ σήμερα.
Λοιπόν αγαπητοί φίλοι για ποιο λόγο οι εορτασμοί, οι παρελάσεις και οι πανηγυρικοί λόγοι; τι στο διάβολο γιορτάζουμε σήμερα; Μήπως τιμούμε κάποιον; Έμαθα στη ζωή μου ότι τιμάς κάποιον με τις πράξεις σου. Τι έπραξα λοιπόν; Τι πράξαμε όλοι μας; Ναι ξέρω....ρητορικό το ερώτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου